مولود عزیز، قرّهٔ العین کمال

افزود کمال، ماه فروردین را

از سال ولادتش، دهد نام، خبر

بشماری اگر، میرضیاء الدّین را

احرام روضه شیخ، بستیم و شد میّسر

گردید دیده روشن، از نور باهرِ شیخ

سالی که این سعادت، ما را میّسر آمد

تاریخ این زیارت گردید، زایر شیخ

خون در دلم ازکاوش ایام نمانده ست

این آبله را نیشتر خار مکیده ست

من حمزه نیم در صف این عرصهٔ خونخوار

امّا جگرم هند جگرخوار مکیده ست

خامهٔ مشکین من، تا شده معنی طراز

کرده جهان سخن، تنگ به دانشوران

سر نتواند فراخت، حاسد برگشته بخت

خامه مرا در بنان، تیر بود درکمان

عاقلی، رنجه شد از طعن عدو

قلت هذا عجبٌ کیف یسوغ

راست گر گفته چه رنجی از راست؟

گر دروغ است، چه رنجش ز دروغ

نمود این سوال از فلاطون یکی

ز دشمن چه سان کینه باید کشید؟

جوابش چنین داد، روشن روان

به فضلی که گردد تو را بر مزید

در غمکدهٔ جهان ندیدم

محروم تر از فقیر جاهل

از فقر، ندیده کام دنیا

هم آخرتش ز جهل، باطل

ای فلانی، شگفت نیست مرا

از عجبهای هند و بنگاله

عجب آید از این که زاییده ست

ماچه خر مادر تو، گوساله

ای مژه و غمزه ات، صفدر صاحب قران

خود شکافد به تیغ، درع دَرَد با سنان

منّت سرو قدت، فصل بهار خطت

بار نهد بر زمین، ناز کند بر زمان

در همه عمر، بر صحیفهٔ دهر

هر چه این کلک مشکبار نوشت

اول آن را به لوح خاطر من

قلم فیض کردگار نوشت

جبهه بر خاک نه درین مسجد

کز برای عبادت است اینجا

بهر تاریخ این بنا، هاتف

گفت: درگاه حاجت است اینجا

علامهٔ دهر، والد والا شان

چون کرد سفر به جنّت جاویدان

در واقعهٔ رحلت او، کلک حزین

تاریخ نوشت جای او باغ جنان

نور دل و دیده، مجلس آرای زمان

ملا عبدالله فاضل عالیشان

در ماه مبارک، سفری شد ز جهان

تاریخ وفات اوست ماه رمضان

شد صید خم زلف رسایی دل ما

افتاد به دام اژدهایی دل ما

از بوی کباب می توان دانستن

کز عشق در آتش است جایی دل ما

ای چشم و چراغ دل غم دیدهٔ ما

در راه تو خاک شد دل و دیدهٔ ما

هجران تو بود، گفتمت تا دانی

تاراجگر بساط برچیدهٔ ما

لعلت به فسون نبرد از دل تب و تاب

گر شکّر لطف داد و گر زهر عتاب

القصه که در عشق جگرسوز چو شمع

از آه در آتشیم و از اشک در آب

کردی دلم از حسن گلوسوز کباب

نه پرتو لطف دیده نه برق عتاب

خواهیم به عشق، نیم بسمل شده ماند

کز گرمی خون ماست، شمشیر تو آب

در دیدهٔ هر که شق کند پردهٔ خواب

سرتاسر آفاق بود موج سراب

ساقی، قدحی در ده از آن بادهٔ ناب

سرّ دو جهان بشنو ازین مست خراب

ای مطرب عاشقان نوای تو کجاست؟

ای ساقی جان آب بقای توکجاست؟

گیرم دل ما از نظر افتادهٔ توست

گیرایی مژگان رسای تو کجاست؟

سرمایه دهر، خاک بیزی ست،که هست

در مزرع حسرت اشک ریزی ست، که هست

آگاهی و دریافت، گران است که نیست

ارزانِ زمانه بی تمیزی ست، که هست