آن کس که زبان نهاد اندر دهنم

جا داد چو عندلیب اندر چمنم

مأمور نموده است از صبح ازل

تا شام ابد به مدحت پنج تنم

از اول صبح کون تا شام معاد

جز ختم رسل هادی کل فخر عباد

بهتر ز علی و یازده اولادش

بالله ندیده دهر و نه مادر زاد

اولاد علی که اصل ایمان شد‌‌ه‌اند

دردا که قنبل تیغ عدوان شده‌اند

مجموع چو آفتاب و ماه و انجم

در جمله آفاق پریشان شده‌اند

هر کس به علی روی تولی نکند

در ملکل جنان روز جزا جا نکند

بالله به جز علی و اولاد علی

دردی ز کسی کسی مداوا نکنید

قاسم ز عمو چو اذن میدان طلبید

گفتا به جواب وی شهنشاه شهید

تو در بدن عموی خود چون جانی

از جان به جهان کجا توان دست کشید

کس نیست که از زمانه خرسند شود

جز اینکه به دام غصه دربند شود

آدم که به غم دچار شد دانستم

میراث پدر نصیب فرزند شود

با سعی و عمل کس از اجل نگریزد

با جنگ و جدل کسی بوی نستیزه

هر روز به مردمان اجل کرده کمین

پیمانه هر که پر شود می‌ریزد

هر دل غم عشق را نگهدار بود

در بزم وفا محرم اسرار بود

منصور صفت هر که زبانش سست است

در مذهب ما سزای او دارا بود

تا میل دل از مهر جهان کم نشود

اسباب سعادتی فراهم نشود

او در پی ناکامی و ما طالب کام

سودای دو کج حساب با هم نشود

هر کس به جهان رسید کشتی بنهاد

بنیاد اساس خوب و زشتی بنهاد

چون وعده او بسر رسید از عالم

رفت و سر خود به نیمه خشتی بنهاد

دنیا به کسی خط امانی نسپرد

هرکس که بزدا عاقبت باید مرد

آن سنگ که نام نامی وی اجلست

بر شیشه عمر همه کس خواهد خورد

هر کس که در این دار فنا منزل کرد

اوضاع کمی به خون دل حاصل کرد

تا رفته که کنج راحتی بنشیند

مرگ آمد و اندیشه او باطل کرد

آن قوم کز الفت جهان خرسندند

بر دوستیش چگونه دل می‌بندند

آنان که بر آدمی سر افراز شدند

دندان محبت جهان را کندند

تا لعل نبخشی به تو گوهر ندهند

گر تو ندهی سیم تو را زر ندهند

بنا صفت ار بکار خشتی ننهی

در دست تو بازخشت دیگر ندهند

صد شکر که دفترم به پایان آمد

اکنون سر شوریده به سامان آمد

جن و بشر و ملک و ملک می‌گویند

کامروز ز دنیا به درک رفته یزید

افسوس که اولاد علی زار شدند

در چنگ یزید دون گرفتار شدند

در کوفه و شام عترت پیغمبر

سرگرد سر کوچه و بازار شدند

ز ابنای زمانه آنچنان رنجیدم

کز لطف کسان بریده شد امیدم

ده ناخن من تمام بر ریشه فتاد

از چند که پنبه قبا برچیدم

در سایه رحمت تو تا جا دارم

از زشتی کار خود چه پروا دارم

من عاصی‌ام و تو ملجا هر عاصی

از آتش دوزخت چه پروا دارم

ای راه‌نمای خلق گم شد راهم

افکند کشاکش امل در چاهم

جرمم ز کرم ببخش زانروی که من

گوینده لا اله الا اللاهم

هر چند ز غم چهره کاهی دارم

در حشر متاع روسیاهی دارم

با این همه معصیت خدا می‌داند

کامید به رحمت الهی دارم