تا مهر تو در سینه صد چاک نشست

گردی ز حسد بر دل افلاک نشست

پیوست به تن، ز جان چو بگذشت غمت

این تیر ز صید جست و در خاک نشست

ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست

عیسی کده عالمی ز باد نفست

کافی‌ست برای نه فلک صید اسیر

یک ناوک یا رب از گشاد نفست

پروردن عشق با خرد هر دو نکوست

تا زان دو نتیجه‌ای برد دشمن و دوست

از نشو و نما به خاک، بی‌بهره بود

هم پوست جدا ز مغز و هم مغز ز پوست

عالم همه پرتوی بود از رخ دوست

هر فرع نکو که هست ازان اصل نکوست

هر ذره که در کون و مکان می‌بینی

نتوان گفتن، ولی توان گفتن ازوست

زاهد گوید کلامم از دفتر توست

صوفی گوید مستی‌ام از ساغر توست

هر قوم که هست، بازگشتش بر توست

هر سو که رود قافله، منزل در توست

ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست

دل از بر هرکه رفت بیرون، بر توست

زین جمع که جمعیت‌شان بر در توست

هر فرد که باز بینی از دفتر توست

مغزم ختن از نسیم پیراهن توست

چشمم روشن به عارض روشن توست

از عارضه نیست دیده را گر بستم

آزار به دیده‌ام ز نادیدن توست

وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست

آن گوشه‌نشینی تو از لنگی توست

عارف که زد از شناخت ای صوفی، دم

رنگین‌تر از آن دعوی بی‌رنگی توست

خورشید به تابش ضیایی گروست

بیمار به تدبیر دوایی گروست

زاهد به شمار سبحه‌ای در بند است

عاشق به نگاه آشنایی گروست

زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست

چون صبح، دلش گرم و نفس افسرده‌ست

شب زنده بسی داشت، ولیکن به سخن

دل را نکند زنده دمش، گر مرده‌ست

عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست

بر دیده من پای ز غفلت سوده‌ست

شکر قدمش چگونه گویم که هنوز

چون حلقه دام، خاک و خون آلوده‌ست

قومی که شناسند تعلق با کیست

دانند که بی علاقه‌ای نتوان زیست

آنها که به آزادگی خود نازند

گر آزادند، قید آزادی چیست؟

بر غفلت خویش بایدت زار گریست

آگاه‌کننده را ندانی گر کیست

خود قدر دل سوخته را نشناسی

از آینه پرس فیض خاکستر چیست

بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست

ای دوست چنان زی که رسول‌الله زیست

پیغمبر ما ز رفرف آمد رنگین

صوفی تو بگو دعوی بی‌رنگی چیست

با آن که ز بیداد تو بایست گریست

درویش نزد آه که این ظلم ز چیست

هرچند که تیغ برنمی‌آرد مرد

چون سینه زنی به تیغ، تقصیر ز کیست؟

نشنیده خرد که عشق را کالا چیست

کس را چه خبر که در دل دانا چیست

خس در بالا حباب را بیند و بس

بشنو ز صدف که در ته دریا چیست

کس را چه خبر که عالم بالا چیست

یا آن طرف نه فلک مینا چیست

گوهر که صدف زاد و صدف پروردش

کی داند، کی، حقیقت دریا چیست

در سینه دلت کام چه می‌داند چیست

ذوق غم ایام چه می‌داند چیست

مرغی که طلسم آشنایی بشکست

آزادگی دام چه می‌داند چیست

ویرانه شدی، گمان آبادی چیست

غم باید خورد اینقدر شادی چیست؟

محکوم به حکم شرع می‌باید بود

در بندگی‌ات دعوی آزادی چیست

ای مست و خراب، لاف مخموری چیست

در بیخودی‌ات شیوه منصوری چیست

ناظر شده‌ای، دعوی منظوری چیست

بگذشته ز منزلی، مگو دوری چیست