بُرج‌ها دیدم که از مشرق برآوردند سر

جمله در تسبیح و در تهلیل حیّ لایموت

چون حمل، چون ثور، چون جوزا و سرطان و اسد

سنبله، میزان و عقرب، قوس و جَدی و دلو و حوت

گر امین را به ولی عهد ملک

در سرا پرده عز پروردند

مُلک،مأمون برد از راه سزا

گرچه نامی بر امین افکندند

به خواب دوش چنان دیدمی که صدر جهان

بخواند پیشم و تشریف داد و زر بخشید

شدم به نزد معبر بگفتم این معنی

جواب داد که این جز به خواب نتوان دید

ای ترا گشته کرم ذاتی و احسان لازم

بی مقولات تو منطق ندهد داد کلام

جنس آن فصل که می رفت به هر نوع که هست

اگر از خاصه بود آن عرضی باشد عام

خداوندا درین مدت که من در خدمتت بودم

نکردم هیچ تقصیری به خدمت تا توانستم

چه مایه رنجها بردم که تا حالم بدانی تو

کنون زینست رنج من که می گویی ندانستم؟

اِعرِفِ الفرقَ بَینَ دالٍ و ذالٍ

وَ هیَ اصلٌ بِالفارسیَةِ مُعظَم

کُلُّ ما قبلَهُ سُکُونٌ بِلاواً

یٍ فَدالٌ وَ ما بِسواهُ بمُعجَم

شنید بنده که فرمانده جهان می گفت

که غم مخور تو که تیمار کارتو ببرم

ز خوردنیها من خود همین غمی دارم

چو زین برآمدم آخر ازین سپس چه خورم

ندانستم که هرگز تا بدین جای

به هر کاری مطوق مردکی تو

غلط بودم به کار تو درون در

خبر داری که احمق مردکی تو

چه خری لا اله الا الله

زن غری لا اله الا الله

بر زبانت شهادتی نرود

کافری لا اله الا الله

شطرنج مروت و کرم بردی

از جمله خسروان به بِه بازی

هم دست تو به بود اگر حالی

اسبی ز برای من بیندازی

بی آن که به کس رسید زوری از ما

یا گشت پریشان دل موری از ما

ناگاه برآورد بدین رسوایی

شوریده سر زلف تو شوری از ما

چندان زغم انگیخته ام آتش و آب

وز دیده و دل ریخته ام آتش و آب

از آرزوی لبش چو رخساره او

در یکدگر آمیخته ام آتش و آب

روزی که به دست برنهم جام شراب

وز غایت خرمی شوم مست و خراب

صد معجزه پیدا کنم اندر هر باب

زین طبع چو آتش و سخنهای چو آب

نتوان ز جفای چرخ گردنده گریخت

دست ستمش به عقل بر نتوان بیخت

آن طاس نگون به گردن آویخته باد

چون سطل که آب روی مردم همه ریخت

شاها،می عمرت فلک از جام بریخت

گلبرگ حیاتت نه به هنگام بریخت

خونی که بریخت تیغت از حلق عدو

از دیده دوستانت ایام بریخت

باد آمد و گل بر سر میخواران ریخت

یار آمد و می در قدح یاران ریخت

زلفش به تلطف آب عطاران برد

چشمش به کرشمه خون میخواران ریخت

خصمت چو شکوفه مدتی رنگ آمیخت

تا همچو شکوفه چرخش از دار آویخت

می زد چو شکوفه دست در هر شاخی

آخر چو شکوفه ناگه از بار بریخت

ای باده،کدام دایگان پروردت

جانت به سزا بود،که خدمت کردت؟

ای آب حیات،بنده آن خضرم

کز ظلمت آن گور برون آوردت

رازی که به گل نسیم سنبل گفته ست

پیداست ندانم که به بلبل گفته ست

از غنچه بسته لب نیاید این کار

گل بود دهن دریده هم گل گفته ست

چشمی دارم همیشه بر صورت دوست

با دیده مرا خوش است چون دوست دروست

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست به جای دیده یا دیده خود اوست