صد هزاران دیده بایستی دلِ ریش مرا

تا بهریک خویشتن بر خویشتن بگریستی

تنگ دل مرغم ، گرم بربا بزن کردی فلک

بر من آتش رحم کردی، بابزن بگریستی

ممکن نبود که بادغایِ تو

ما را ز دو پنج یک چهار آید

نالنده کبوتری چو من طاق از جفت

کز نالهٔ او دوش نخفتیم و نخفت

او ناله همی کرد و منش میگفتم

او را چه غمی بود که بتواند گفت؟

وفایِ یار پذیرفت روزگارِ مرا

مرا بعمرِ گرانمایه کوپذیر فتار ؟

داورِ من توئی و چون باشد

آنک بیدادگر بوده داور ؟

در پشتِ من از زمانه تو می‌آید

وز من همه کار نانکو می‌آید

جان عزم رحیل کرد، گفتم که مرو

گفتا : چکنم خانه فرود می‌آید ؟

کودل که ازو طرب پرستی خیزد

بر صیدِ مراد چیره‌دستی خیزد

در ساغرِ عمر کار با جرعه فتاد

پیداست کزین جرعه چه مستی خیزد

پایگه یافتی، به پای مزن

دستگه یافتی، ز دست مده

چون هرچ تو می‌کنی مرا معلوم است

خود را به غلط چگونه دانم افکند؟

فَفِی سَمَرِی مَدٌّ کَهَجرِکَ مُفرِطٌ

وَفِی قِصَّتِی طُولٌ کَصدغِکَ فَاحِشُ

ز خرشید و سایه زمین آبنوس

همه دمِّ طاوس و چشمِ خروس

همه ساله با طفلِ گل مهد او

مطرّا همه جامهٔ عهد او

عهدِ من و تو بر آن قرارست که بود

وین دیده همان سرشک بارست که بود

چنین گفت با من یکی تیزهوش

که مغزش خرد بود و رایش سروش

پلنگ آن زمان پیچد از کینِ خویش

که نخجیر بیند ببالینِ خویش

در سخن در ببایدت سفتن

ورنه گنگی به از سخن گفتن

کرد عقلت نصیحتی محکم

که نکو گوی باش یا ابکم

با تو بنشینم و بگویم غمها

در حجرهٔ وصلِ تو بر آرم‌دمها

وهم ازو افتان و خیزان رفتی، ار رفتی برون

عقل ازو ترسان و لرزان دادی، ار دادی نشان

هرچ پوی، خوبت آید همچو بر طاوس پر

هرچ گوئی نغزت آید چون نوا از عندلیب

ای که ز انصافِ تو صورتِ منقارِ کبک

صورتِ مقراض شد بر پر و بال عقاب

عقل ندارد شگفت گر شود از عدلِ تو

دانهٔ انجیر رز ، دامِ گلویِ غراب

روزگارت همه خوش باد که در خدمتِ تو

روزگار و سر و کارم همه خوش می‌گذرد

بکاشتند و بخوردیم و کاشتیم و خورند

چو بنگری همه برزیگرانِ یکدگریم