اندرین بحرِ بی‌کرانه چو غوک

دست و پائی بزن ، چه دانی، بوک

چندانک نگه میکنم اندر چپ و راست

من مردِ غمت نیم، بدین دل که مراست

نمانی مگر بر فلک ماه را

نشائی مگر خسروی‌گاه را

بکامِ تو گردد سپهرِ بلند

تنت شاد باشد دلت ارجمند

چرخ از دهنم نواله‌در خاک افکند

دولت قدحم پیشِ لب آورد و بریخت

به درنگر، ای دل، مرو آنجای بخیره

کان ره نه بپایِ چو توئی یافته باشد

بر کیسهٔ طرّار منه چشم که ناگاه

تا در نگری جیبِ تو بشکافته باشد

لَو کَانَتِ الاَمرَاضُ مَحمُولَهًٔ

یَحمِلُهَا القَومُ عَنِ القَومِ

حَمَلتُ عَن جِسمِکَ ثِقلَ الاَذَی

حَملَ جُفُونِی ثِقلَ النَّومِ

صورتی از فرشته نیکوتر

دیو رویت نماید از خنجر

رخم مخواه که خرشید راست در حقّه

لبم محوی که سیمرغ راست در منقار

ز انبوهیِ جان و دل در کوکبهٔ عشقت

آهِ من مسکین را ره نیست بسوی تو

خواهی که بیازمائی این دوست مرا

جان خواستن تو بین و جان دادنِ من

فَاوُوا اِلَیهِ وَ لَا تَبغُوا بِه بَدَلاً

مَن ضَرَّهُ اللَّیثُ لَم یَنفَعهُ سِرحَانُ

مرد که فردوس دید، کی نگرد خاکدان

و آنک بدریا رسید ، کی طلبد پارگین

مهره نگر، گو مباش افعیِ مردم‌گزای

نافه طلب، گومباش آهویِ صحرانشین

فرق است میانِ سوز که‌ز جان خیزد

با آنکه به ریسمانش بر خود بندی

من گردِ سرِ کویِ تو از بهر تو گردم

بلبل ز پیِ گل به‌کنارِ چمن آید