روانش خرد بود و تن جان پاک

تو گوئی که بهره ندارد ز خاک

رخش همچو باغی در اردیبهشت

ببالایِ او سرو دهقان نکشت

کرا در پسِ پرده دختر بود

اگر تاج دارد، بد اختر بود

داشت لقمان یکی کریچهٔ تنگ

چون گلوگاهِ نای و سینهٔ چنگ

بوالفضولی سؤال کرد از وی

چیست این خانه شش بدست وسه‌پی

بادمِ سرد و چشم گریان پیر

[...]

خو پذیرست نفسِ انسانی

آنچنان گردد او که گردانی

جهان را چه سازی که خود ساختست

جهاندار ازین کار پرداختست

ز روزِ گذر کردن، اندیشه کن

پرستیدنِ دادگر پیشه کن

این عمرِ گذشته در حساب که نهم ؟

آخر بچه‌کار بوده‌ام چندین سال ؟