زر افشانید بر پیلان جرس‌های مدارا را

برآرید آن فریدون فر درفش چرخ بالا را

من ز تیم تو بتیمار گرفتار شدم

تو بتیمار مهل ، باز به تیم آر مرا

عصا بر گرفتن نه معجز بود

همی اژدها کرد باید عصا

پیلان ترا رفتن بادست و تن کوه

دندان نهنگ و دل و اندیشۀ کندا

چون آب ز بالا بگراید سوی پستی

وز پست چو آتش بگراید سوی بالا

چون حلقه ربایند بنیزه تو بنیزه

خال از رخ زنگی بزدایی شب یلدا

وان پول سدیور ز همه باز عجب تر

کز هیکل او کوه شود ساحت بیدا

بایسته یمین دول آن قاعدۀ ملک

شایسته امین ملل آن خسرو دنیا

سپه کشید چه از تازی و چه از بلغار

چه از برانه چه از آبکند و از فاراب

ای رخ رخشان جانان زیر آن زلف بتاب

لالۀ سنبل حجابی یا مه عنبر نقاب

گر به پیغاله از کدو فکنی

هست پنداری آتش اندر آب

روسبی را محتسب داند زدن

شاد باش ای روسبی زن محتسب

گفتم که چیست بر رخت آن زلف پر زتاب

گفتا ببوی و رنگ عبیرست و مشگ ناب

نزدیک عقل جمله درین عهد باورست

کامروز همچو جهل خرد زشت و آورست

ستی پس پشت پشت بستی بستست

پیش پشتی ستی بسی بنشستست

ز راستی و بلندی که مر ترا بالاست

به وصفت اندر، معنی بلند گردد و راست

غلیواج از چه میشوم است ؟ از آنکه گوشت برباید

هما ایرا مبارک شد که قوتش استخوان باشد

گر چو شته دلت بیفشارند

قطره ای خون ازان برون ناید

گولی تو از قیاس که گر بر کشد کسی

یک کوزه آب ازو بزمان تیره گون شود

تو گفتی ز اسرار ایشان همی

فرستد بدو آفتاب اسکدار