گاهی که بطینت خود افتد نظرم

گویم که: من از هر چه بعالم بترم‌

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی بخویشتن در نگرم‌

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

چه کند عرش که او غاشیه من نکشد؟

پر باد دو دستم و پر از خاک سرم‌

بوی جان آیدم از لب که حدیث تو کنم