محنت همه در نهاد آب و گل ماست

بیش از گل و دل چه بود آن حاصل ماست‌

میکشد این جور از آن رخان چو ماه

زهره آن نه و را که آه کند

از آنک رویش بسان آینه است

و آه آئینه را تباه کند.

شهریست بزرگ و من بدو درمیرم

تا خود زنم و خود کشم و خود گیرم‌

از این مشتی ریاست جوی رعنا هیچ نگشاید

مسلمانی ز سلمان جوی و درد دین ز بو دردا

یار هم آخر بشرط عشق درآید

رنج من از عاشقیش هم بسر آید

کی خندد اندر روی من بخت من از میدان تو

کی خیمه از صحراء جانم برکند هجران تو

تا کی روم بر بوی تو در کوی جست و جوی تو

با مهر و گفت و گوی تو از هر سویی جویان تو