اسمعه ممّن قاله تزدد به

شعفا فطیب الورد من اغصانه‌

این جهان در دست عقلست آن جهان در دست روح

پای همّت بر قفای هر دو دیه سالار زن‌

آنجای که ابرار نشینند نشستیم

صد گونه شراب از کف اقبال چشیدیم‌

ما را همه مقصودی بخشایش حق بود

المنّة للَّه که بمقصود رسیدیم‌

فی الذاهبین الاولی

ن من القرون لنا بصائر

لما رأیت مواردا

للموت لیس لها مصادر

و رأیت قومی نحوها

[...]

الا تا کی درین زندان فریب این و آن بینی

یکی زین چاه ظلمانی برون شو تا جهان بینی‌

جهانی کاندرو هر دل که یابی پادشا یابی

جهانی کاندر و هر جان که بینی شادمان بینی

هم درد دل منی و هم راحت جان

هم فتنه برانگیزی و هم فتنه نشان‌

جوینده تو همچو تو فردی باید

آزاد زهر علّت و دردی باید

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

ای محمد اینجهانی و ان جهانی نیستی

لا جرم اینجا نداری صدر و آنجا متّکا

هر کجا گام تو آمد افتخار آرد زمین

هر کجا گام تو آمد انقیاد آرد سما

و الضّحی میخوان و میدان قصد آن چندان حسود

[...]