چه مانی بهر مرداری چو زاغان اندرین پستی

قفس بشکن چو طاووسان یکی بر پر برین بالا

بمیر ای دوست پیش از مرگ اگر می زندگی خواهی

که ادریس از چنین مردن بهشتی گشت پیش از ما

مندیش از ان حدیث و در پوش کفن

مردانه دو دست خویش آن گاه بزن‌

در سهر بگو که یا تو باشی یا من

شوریده بود کار ولایت بدو تن‌

دور باش از صحبت خود پرور عادت پرست

بوسه بر خاک کف پای ز خود بیزار زن‌

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

پر باد دو دستم و پر از خاک سرم‌

ما زلت اختال فی وصال

حتی امنت الزّمان مکره‌

صال علیّ الصّدود حتی

لم یبق مما شهدت ذرّه

بنو عمّ الرسول و اقربوه

احبّ الناس کلهم الیّا

فان یک حبّهم رشدا اصبه

و لست بمخطی ان کان غیّا

کسی کو راعیان باید خبر پیشش و بال آید

چو سازد با عیان خلوت کجا دل در خبر بندد

در مصطبه‌ها همیشه فرّاشم من

شایسته صومعه کجا باشم من‌

هر چند قلندری و قلّاشم من

تخمی بامید درد می‌پاشم من‌

یا جامع الشمل و الاحشآء و الکبد

یا لیت امّک لم تحبل و لم تلد

تهدی الی عرصة الموتی علی عجل

مودّع الاهل و الاحباب و الولد

بنده گر خوبست و گر زشت آن تست

عاشق ار دانا و گر نادان تراست‌

ای خداوندان مال الاعتبار الاعتبار

وای خداوندان قال الاعتذار الاعتذار

پیش از ان کین جان عذر آور فروماند ز نطق

پیش از ان کین چشم عبرت بین فروماند ز کار