سر سروران بسته دام تو

دل دلبران دفتر نام تو

بیک دم دو صد جان آزاد را

کند بنده یک دانه از دام تو

بسا عقل آسوده دل را که کرد

[...]

ای مونس دیده با ضمیرم یاری

اندر دل من نشسته بیداری‌

گر باد گری قرار گیرد دل من

از جان خودش مباد برخورداری

ما را ز جهانیان شماری دگر است

در سر بجز از باده خماری دگر است‌

من که باشم که بتن رخت وفای تو کشم

دیده حمّال کنم بار جفای تو کشم

گر تو بر من بتن و جان و دلی حکم کنی

هر سه را رقص‌کنان پیش هوای تو کشم

ار دستت از آتش بود

ما را ز گل مفرش بود

هر چه از تو آید خوش بود

خواهی شفا خواهی الم‌

اندرین عالم غریبی زان همی گردی ملول

تا ارحنا یا بلالت گفت باید بر ملا

آن کس که هزار عالم از رنگ نگاشت

رنگ من و تو کجا خرد ای ناداشت‌

بر آتش عشق جان همی عود کنم

جان بنده تو نه من همی جود کنم‌

چون پاک بسوخت عشق تو جان رهی

صد جان دگر بحیله موجود کنم‌

مرد یگانه را سر عشق میانه نیست

عشق میانه در خور مرد یگانه نیست‌

یا عشق یا ملامت یا راه عافیت

جز جان مرد تیر بلا را نشانه نیست‌

گر عاشقی سپر را بر روی آب دار

[...]