آفتاب بر آمد ای نگارین دیرست

گر بر سر تو نتابد از ادبارست‌

مرد باید که بوی داند برد

و رنه عالم پر از نسیم صباست‌

الی سامع الاصوات مع بعد المسری

شکوت الّذی القاه من الم الذکری‌

فیا لیت شعری و الامانی کثیرة

أ یشعر بی من بت ارعی له الشعری‌

یار از غم من خبر ندارد گویی

[...]

پویان و دوانند و غریوان بجهان در

در صومعه کوهان در غار بیابان‌

یکسر همه محوند بدریای تحیر

بر خوانده بخود بر همه لاخان و لا مان

ما خود ز وجود خویش تنگ آمده‌ایم

وز روی قضا بر سر سنگ آمده‌ایم‌

اندر گیلان گلیم بدبختی را

ما از سیهی بجای رنگ آمده‌ایم‌