تکیه بر جان رهی کن که ترا باد فدا

چکنی تکیه بر آن گوشه دار افزبنا

«هارُونَ أَخِی» (۳۰) و آن هارون است برادر من.

«اشْدُدْ بِهِ أَزْرِی» (۳۱) پشت من و نیروی من باو سخت کن.

بهر کویی مرا تا کی دوانی

زهر زهری مرا تا کی چشانی‌

برود اندازی اوّل تو رهی را

پس آن گه بربر دشمن نشانی‌

و زان پس افکنی او را بغربت

[...]

انّ من لام فی بنی بنت حسّان

المّه و اعصه فی الخطوب.

از جام وجود خود نه مستم نه نیم

زیر لگد فلک نه پستم نه نیم‌

نه راحت جان نه درد دل و ای بمن

یا رب چه کسم من که نه هستم نه نیم‌

من لم یکن للوصال اهلا

فکل احسانه ذنوب

من لم یکن للفراق اهلا

فکلّ اعضائه قلوب‌

و منه قیل للاسیر عان، و فی الحدیث: «انّما النساء عندکم عوان».

ملیک علی عرش السّماء مهیمن

و قال امیة بن ابی الصلت:

لعزّته تعنو الوجوه و تسجد.

چه داری مهر بی مهری کز و بی‌جان شد اسکندر

چه بازی عشق با یاری کزو بی‌ملک شد دارا.

گر من سخنی بگفتم اندر مستی

اشتر بقطار ما چرا دربستی.