اندر دل من بدین عیانی که تویی

و از دیده من بدین نهانی که تویی‌

وصّاف ترا وصف نداند کردن

تو خود بصفات خود چنانی که تویی‌

عسی الکرب الّذی امسیت فیه

یکون ورائه فرج قریب‌

با دل گفتم که هیچ اندیشه مدار

بگشاید کار ما گشاینده کار

بادی که ز کوی عشق تو بر خیزد

از خاک جفا صورت مهر انگیزد

آبی که ز چشم من فراقت ریزد

هر ساعتم آتشی بسر بر ریزد

هر درد که زین دلم قدم بر گیرد

دردی دگرش بجای در بر گیرد

زان با هر درد صحبت از سر گیرد

کاتش چو رسد بسوخته در گیرد

پیوند کنی با صنمی مشکین خال

آن گه جویی تو عافیت اینت محال

اجد الملامة فی هواک لذیذة

حبّا لذکرک فلیلمنی اللوم‌

از هجر تو چیست جز ملامت ما را

کردست درین شهر علامت ما را

با هجر تو کی بود سلامت ما را

بنمود فراق تو قیامت ما را

آن شب که من از فراق تو خون گریم

باری بنظاره آی تا چون گریم‌

هر لحظه هزار قطره افزون گریم

هر قطره بنوحه‌ای دگرگون گریم

گاهی بتو نگرم گویم از من بزرگوارتر کیست؟!

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

گاهی که بطینت خود افتد نظرم

گویم که من از هر چه بعالم بترم

هر درد که زین دلم قدم بر گیرد

دردی دیگر بجاش در بر گیرد

زان با هر درد صحبت از سر گیرد

کآتش چون رسد بسوخته در گیرد

لمّا تیقّنت انّی لست ابصرکم

غمّضت عینی فلم انظر الی احد

ما را ز برای یار بد دیده بکار

اکنون چکنم بدیده بی دیدن یار

گفتم صنما مگر که جانان منی

اکنون که همی نگه کنم جان منی‌

مرتد گردم گر تو زمن برگردی

ای جان جهان تو کفر و ایمان منی‌