بر یاد تو بی‌تو روزگاری دارم

در دیده ز صورتت نگاری دارم!

زان گونه پیامها که او پنهان داد

یک ذره بصد هزار جان نتوان داد.

در جهان شاهان بسی بودند کز گردون ملک

تیرشان پروین گسل بود و سنانشان جان گذار

بنگرید اکنون بنات النعش‌وار از دست مرگ

نیزها شان شاخ شاخ و تیرهاشان تار تار!

ای جمالی کز وصالت عالمی مهجور و دور

بر میانشان از غمت جز حیرت و زنار نیست

دیدنیها هست آری گفتنیها روی نیست

در میان کام افعی صورت گفتار نیست.

این رسم قلندری و آئین قمار

در شهر تو آوردی ای زیبا یار!

مکن در جسم و جان منزل، که این دونست و آن والا

قدم زین هر دو بیرون نه، مه اینجا باش و مه آنجا

با هر جانی بغمزه رازی داری

بر شارع هر دلی جوازی داری!

جز خداوند مفرمای که خوانند مرا

سزد این نام کسی را که غلام تو بود

تا دلم فتنه بر جمال تو شد

بنده حسن ذو الجلال تو شد

ای عزیز آن کسی که روی تو دید

وای شگرف آنکه در جوال تو شد

شمالی باد چون بر گل گذر کرد

نسیم گل بباغ اندر اثر کرد.

مشتاق تو در کویت از شوق تو سرگردان

از خلق جدا گشته خرسند بخلقانها

از سوز جگر چشمی چون حلقه گوهرها

وز آتش دل آهی چون رشته مرجانها.

آشوب همه جهان حدیث من و تو

بگذار من و همه جهان گلشن تو.

دعوت اللَّه حتی خفت ان لا

یکون اللَّه یسمع ما اقول

آمد بر من کارد کشیده بر من

گفتا که درین شهر تو باشی یا من‌

امطلینی و سوّفی

و عدینی و لا تفی

رقیّ لعمرک لا تهجرینا

و منّی لقاءک ثمّ امطلینا

عدی و امطلی ما تشائین انّا

نحبّک ان تمطلی العاشقینا

فان تنجز الوعد تفرح و الا

[...]

گر مشغله‌ای نداری و تنهایی

با ما بوفا درآ که ما را شائی‌

عشق جانان باختن کی در خور هردون بود

مهر لیلی داشتن هم بابت مجنون بود

حرام دارم با دیگران سخن گفتن

کجا حدیث تو گویم سخن دراز کنم‌

ز اوّل تو حدیث عشق کردی آغاز

اندر خور خویش کار ما را می‌ساز