قصّه چکنم حیلت و رنگیم همه

وز رفتن راه راست لنگیم همه‌

از آز در آویخته چنگیم همه

با قسمت قسّام بجنگیم همه‌

اندر همه عمر من شبی وقت صبوح

آمد بر من خیال آن راحت و روح

پرسید ز من که چون شدی ای مجروح؟

گفتم که ز عشق تو همین بود فتوح‌

فخلّ سبیل العین بعدک بالبکا

فلیس لایّام الصّفاء رجوع

دردا و دریغا که از آن خاست و نشست

خاکیست مرا بر سر و بادیست بدست‌

گر آب دهی نهال خود کاشته‌ای

ور پست کنی بنا خود افراشته‌ای‌

من بنده همانم که تو پنداشته‌ای

از دست میفکنم چو برداشته‌ای‌

دریای ملاحتی و موج حسنات

قانونه مکرّماتی و ذات حیات‌

اندر طلب تو عاشقان در حسرات

چون ذو القرنین و جستن آب حیات‌

تا با خودی از چه همنشینی با من

ای بس دوری که از تو باشد تا من‌

در من نرسی تا نشوی یکتایی

کاندر ره عشق یا تو گنجی یا من!

روز از هوست پرده بیکاری ماست

شبها زغمت حجره بیداری ماست

هجران تو پیرایه غمخواری ماست

سودای تو سرمایه هشیاری ماست‌

آوه که دلارام دلم برد و گریخت!

پیمان بشکست و اسپ هجران انگیخت

تا دلبر و دل باز بچنگ آرم من

بس خون که زدیدگان فرو باید ریخت‌