جلالتی نه تکلف، سعادتی نه گزاف،

حقیقتی نه مجاز، و مقالتی نه محال!

در سرای طرب چون بکوفت دست غمان

ز چرخ و هم فرو شد ستارگان خیال

زمان محو بپوشید خلعتی ز یقین

[...]

شب روز کنم، روز شب اندر کارت

با خلق جهان تبه کنم بازارت‌

اذا ما خلوت الدّهر یوما فلا تقل

خلوت و لکن قل علیّ رقیب‌

یک دم زدن از حال تو غافل نیم ای دوست‌

صاحب خبران دارم آنجا که تو هستی

دست مایه بندگانت کنج خانه فضل تست

کیسه امید از آن دوزد همی اومیدوار

قصّه چکنم حیلت و رنگیم همه

وز رفتن راه راست لنگیم همه‌

از آز در آویخته چنگیم همه

با قسمت قسّام بجنگیم همه‌

شهریست بزرگ و من بدو در میرم

تا خود زنم و خود کشم و خود گیرم‌

اندر همه عمر من شبی وقت صبوح

آمد بر من خیال آن راحت و روح

پرسید ز من که چون شدی ای مجروح؟

گفتم که ز عشق تو همین بود فتوح‌

ای باز هوا گرفته باز آی و مرو

کز رشته تو سری در انگشت منست‌

دور شو از صحبت خود بر در عادت پرست

بوسه بر خاک کف پای ز خود بیزار زن

فخلّ سبیل العین بعدک بالبکا

فلیس لایّام الصّفاء رجوع

دردا و دریغا که از آن خاست و نشست

خاکیست مرا بر سر و بادیست بدست‌

گر امروز اندرین منزل ترا حالی زیان باشد

زهی سرمایه و سودا که فردا زین زیان بینی‌

برگ بی‌برگی نداری لاف درویشی مزن

رخ چو عیاران نداری جان چنان مردان مکن!

گر آب دهی نهال خود کاشته‌ای

ور پست کنی بنا خود افراشته‌ای‌

من بنده همانم که تو پنداشته‌ای

از دست میفکنم چو برداشته‌ای‌

گر ز چاه جاه خواهی تا بر آیی مردوار

چنگ در زنجیر گوهر دار عنبر بار زن‌

دریای ملاحتی و موج حسنات

قانونه مکرّماتی و ذات حیات‌

اندر طلب تو عاشقان در حسرات

چون ذو القرنین و جستن آب حیات‌

ای بسا شب کز برای دیدن دیدار تو

از سگ کوی تو بر سر زخم سیلی خورده‌ایم

گر بود غم خوردنت شایسته جان رهی

این نصیب از دولت عشق تو بس باشد مرا

زیان جان گر از دیدارت آید

زیان جان بجان باید خریدن‌

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

پیش از گل و دل چه بود آن حاصل ماست

تا با خودی از چه همنشینی با من

ای بس دوری که از تو باشد تا من‌

در من نرسی تا نشوی یکتایی

کاندر ره عشق یا تو گنجی یا من!