جمال چهره جانان اگر خواهی که بینی تو

دو چشم سرت نابینا و چشم عقل بینا کن‌

کسی کورا عیان باید خبر پیشش و بال آید

چو سازد باعیان خلوت کجا دل در خبر بندد

جبرئیل آنجا گرت زحمت کند خونش بریز

خون بهای جبرئیل از گنج رحمت باز ده‌

شب هست و شراب هست و عاشق تنهاست

برخیز و بیا بتا که امشب شب ماست‌

عروس حضرت قرآن نقاب آن گه براندازد

که دار الملک ایمان را مجرّد یابد از غوغا

بهرچ از راه باز افتی چه کفر آن حرف و چه ایمان

بهرچ از دوست و امانی چه زشت آن نقش و چه زیبا

فترکته جرز السباع بنشئه

یضمن قلّة رأسه و المعصم‌

مهر خود و یار مهربانت نرسد

آن خواه گر این و اگر آنت نرسد ‌

ایّها المنکح الثّریا سهیلا

عمرک اللَّه کیف یلتقیان‌

هی شامّیة اذا ما استقلّت

و سهیل اذا استقل یمان‌

و کان سراج الوصل ازهر بیننا

فهبّت به ریح من البین فانطفی‌

ببینی بی‌نقاب آن گه جمال چهره قرآن

چو قرآن روی بنماید زبان ذکر گویا کن ‌

سیلی باید که هر دو عالم ببرد

تا نیز کسی غمان عالم نخورد‌

مرد باید که بوی داند برد

و رنه عالم پر از نسیم صباست‌

رویی که خدای آسمان آراید

گر دست مشاطه را نه بیند شاید

هر چند غریبیم و دل اندر وائیم

ما چاکر آن روی جهان آرائیم‌

ان کانت اخطات فما اخطا القدر

ان شئت یا سهل فلمنی او فذر ‌

گر لا بد جان بعشق باید پرورد

باری غم عشق چون تویی باید خورد‌

عشقت بدر من آمد و در در زد

در باز نکردم آتش اندر در زد‌

در بر آن را که چون تو یاری باشد

گر ناله کند سیاه کاری باشد‌‌

یک ذره اگر کشف شود عین عیان

نه دل برهد نه جان نه کفر و ایمان‌‌‌