بر آتش عشق جان همی عود کنم

جان بنده تو نه من همی جود کنم‌

چون پاک بسوخت عشق تو جان رهی

صد جان دگر بحیله موجود کنم‌

مندیش از ان حدیث و در پوش کفن

مردانه دو دست خویش آن گاه بزن‌

در سهر بگو که یا تو باشی یا من

شوریده بود کار ولایت بدو تن‌

در مصطبه‌ها همیشه فرّاشم من

شایسته صومعه کجا باشم من‌

هر چند قلندری و قلّاشم من

تخمی بامید درد می‌پاشم من‌

زان پیش که خواستی منت خواسته‌ام

عالم ز برای تو بیاراسته‌ام‌

در شهر مرا هزار عاشق بیش است

تو شاد بزی که من ترا خواسته‌ام‌

گر پای من از عجز طلبکار تو نیست

تا ظنّ نبری که دل گرفتار تو نیست

نه زان نایم که جان خریدار تو نیست

خود دیده ما محرم دیدار تو نیست‌

تا دل ز علایقت یگانه نشود

یک تیر ترا سوی نشانه نشود

تا هر دو جهانت از میانه نشود

کشتی بسلامت بکرانه نشود

از باغ وصال تو دری بگشادند

تا خلق بتو در طمعی افتادند

بس جان عزیزان که بغارت دادند

و اندر سر کوی تو قدم ننهادند

زان پیش که خواستی منت خواسته‌ام

عالم زبرای تو بیاراسته‌ام‌

در شهر مرا هزار عاشق بیش است

تو شاد بزی که من ترا خاسته‌ام‌

اوّل تو حدیث عشق کردی آغاز

اندر خور خویش کار ما را می‌ساز

ما کی گنجیم در سرا پرده راز

لافیست بدست ما و منشور نیاز

جوینده تو همچو تو فردی باید

آزاد ز هر علّت و دردی باید

زان می‌نرسد بوصل تو هیچ کسی

کاندر خور غمهای تو مردی باید

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

با دیده مرا خوش است تا دوست دروست‌

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده یا دیده خود اوست‌

روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

دانم که زمانه را زبون خواهی کرد

گر زیب و جمال ازین فزون خواهی کرد

یا رب چه جگرهاست که خون خواهی کرد

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

باز در سماع ذِی الطَّوْلِ بنازد و دل بیفروزد، بزبان افتخار گوید:

پر باد دو دستم و پر از خاک سرم‌

چکند عرش که او غاشیه من نکشد

آدم علم عشق درین عالم زد

صد عالم عالمان همه برهم زد

تا در نفس خویش زمانی دم زد

در باخت بهشت و هر دو عالم کم زد

تا من بزیم پیشه و کارم اینست

آرام و قرار و غمگسارم اینست‌

روزم اینست و روزگارم اینست

جوینده صیدم و شکارم اینست

بر صنع اله بی‌عدد برهانست

در برگ گلی هزارگون پنهانست‌

روز ار چه سپید و روشن و تابانست

آن را که ندید روز و شب یکسانست‌

غم خواره آنم که غم من نخورد

فرمان بر آنم که دل من ببرد

من جور و جفای او بصد جان بخرم

او مهر و وفای من بیک جو نخرد

بیم است که از عشق تو رسوا گردم

دفتر بنهم گرد چلیپا گردم‌

گر تو ز پی رهی مسلمان نشوی

من خود ز پی عشق تو ترسا گردم

آسایش صد هزار جان یک دم توست

شادان بود آن دل که در آن دل، غم توست

دانی صنما که روشنایی دو چشم

در دیدن زلف سیه پر خم توست‌

مهر تو بمهر خاتم جم ندهم

وصلت بدم مسیح مریم ندهم‌

عشقت بهزار باغ خرم ندهم

یک دم غم تو بهر دو عالم ندهم.