رحمتی کن بر دل خلق و برون آی از حجاب

تا شود کوته‌بینان ز هفتاد و دو ملت داوری‌

چهره عذرات باید بر در وامق نشین

عشق بو دردات باید‌، گام سلمان‌وار زن‌

جز خدمت روی تو ندارم هوسی

من بی تو نخواهم که بر آرم نفسی‌

بسا پیر مناجاتی که از مرکب فرو ماند

بسا یار خراباتی که زین بر شیر نر بندد

سنّی و دین دار شو تا زنده مانی زانک هست

هر چه جز دین مردگی و هر چه جز سنت حزن‌

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

کسی که‌ش مار نیشی بر جگر زد

ورا تریاق سازد‌، نی طبرزد

عروس حضرت قرآن نقاب آن گه براندازد

که دار الملک ایمان را مجرّد یابد از غوغا

جبرئیل آنجا گرت زحمت کند خونش بریز

خون بهای جبرئیل از گنج رحمت باز ده‌

جمال چهره جانان اگر خواهی که بینی تو

دو چشم سرت نابینا و چشم عقل بینا کن‌

شب هست و شراب هست و عاشق تنهاست

برخیز و بیا بتا که امشب شب ماست‌

کسی کورا عیان باید خبر پیشش و بال آید

چو سازد باعیان خلوت کجا دل در خبر بندد

بهرچ از راه باز افتی چه کفر آن حرف و چه ایمان

بهرچ از دوست و امانی چه زشت آن نقش و چه زیبا

فترکته جرز السباع بنشئه

یضمن قلّة رأسه و المعصم‌

مهر خود و یار مهربانت نرسد

آن خواه گر این و اگر آنت نرسد ‌

و کان سراج الوصل ازهر بیننا

فهبّت به ریح من البین فانطفی‌

ببینی بی‌نقاب آن گه جمال چهره قرآن

چو قرآن روی بنماید زبان ذکر گویا کن ‌

سیلی باید که هر دو عالم ببرد

تا نیز کسی غمان عالم نخورد‌

مرد باید که بوی داند برد

و رنه عالم پر از نسیم صباست‌

عشقت بدر من آمد و در در زد

در باز نکردم آتش اندر در زد‌