و زآن پس رسم شاهان شد که پیوست

بود در بزم‌گه‌شان تیغ در دست

ملک بر تنگ شکر مُهر بشکست

که شکر در دهان باید نه در دست

سعادت برگشاد اقبال را دست

قَرانِ مشتری در زهره پیوست

عروس شب چو نقش افکند بر دست

به شهر‌آرایی انجم کله بر‌بست

به سرپنجه مشو چون شیر سرمست

که ما را پنجه‌ٔ شیرافکنی هست

دگر وجه آن که گر وجهی شد از دست

از آن روشن‌ترم وجهی دگر هست

نبُرّد دزد هندو را کسی دست

که با دزدی جوان‌مردیش هم هست

چو ما را قند و شکر در دهان هست

به خوزستان چه باید در زدن دست؟

چو می‌بینم کنون زلفت مرا بست

تو در دست آمدی من رفتم از دست

تو سرمست و سر زلف تو در دست

اگر خوش‌دل نشینم جای آن هست

ملک برخاست جام باده در دست

هنوز از بادهٔ دوشینه سرمست

نباشد هیچ هشیاری در آن مست

که غُل بر پای دارد جامْ در دست

و گر خواهی به شاهی باز پیوست

دریغا من که باشم رفته از دست

بزرگ‌امید پیش پیل سرمست

به ساعت‌سنجی اسطرلاب در دست

نظر می‌کرد و آن فرصت همی‌جست

که بازار مخالف کی شود سست

ندیدم کس که خود را دید و نشکست

درست آن ماند کاو از چشم خود رست

گَهی از پای می‌افتاد چون مست

گَه از بیداد می‌زد دست بر دست

به صد جهد از میان سلطان جان رست

ولیک آن گه که خدمت را میان بست

مراد آن به که دیر آید فرادست

که هر کس زودخور شد زود شد مست

نیامد شیشه‌ای از سنگ در دست

که باز آن شیشه را هم سنگ نشکست