دو دستش تو گویی گه کین و مهر

یکی هست دریا و دیگر سپهر

بدینگونه بُد تا درفشنده مهر

بگردید ده راه گرد سپهر

پسر باشدت زو یکی خوب چهر

که بوسه دهد خاک پایش سپهر

بدو گفت جم کای بت مهرچهر

ز چهر تو بر هر دلی مهر مهر

از اورنگ و آن بازو و برز و چهر

فرومانده بُد دختر از روی مهر

همان گه گمان برد دختر ز مهر

که اینست جمشید خورشید چهر

بُد از مهر جم شیفته ماه چهر

فزون شدش ازین مژده بر مهر مهر

ترا دام و دَد بازداند به مهر

چه مردم بود کِت نداند به چهر

به تو دادمش باش ازو تازه چهر

گرامی و گستاخ دارش به مهر

روان پدر سوخت بر وی به مهر

به چهرش بر از مهر برسود چهر

پسر زاد یکی که گفتیش مهر

فرود آمد اندر کنار از سپهر

سرانجام مر خویشتن را به زهر

بکشت از پی جفت و بیداد دهر

همی بست از گرد تک چشم مهر

همی کافت از شیهه گوش سپهر

زمین ایستاده به باد سپهر

همی گرد گردان شده ماه و مهر

سپاهی چو یکی درفشان سپهر

که باشد مرو را ز پولاد چهر

ز گوهر همه روی او چون سپهر

ستاره نگاریده و ماه و مهر

به نزدیک آنکش خرد نیست بهر

بهو کاردار سرندیب شهر

بپیوست رزمی گران کز سپهر

مه از بیم گم گشت و بگریخت مهر

زمینی بمانند گردان سپهر

درو چون در آیینه دیدار چهر

از آتش همه روی دریا به چهر

چنان شد که شب از ستاره سپهر