مادام که در راه هوا و هوسی

از کعبهٔ وصل هردمی باز پسی

در بادیهٔ طلب چو جهدی بنمای

باشد که به کعبهٔ وصالش برسی

ما را ز هوای خویش دف زن کردی

صد دریا را ز خویش کف زن کردی

آن وسوسه‌ای را که ز لاحول دمید

در کشتی ما دلبر وصف‌زن کردی

مانندهٔ گل ز اصل خندان زادی

وز طالع و بخت خویش شادی شادی

سرسبز چو شاخ گل و آزاده چو سرو

سروی عجبی که از زمین آزادی

ماه آمد پیش او که تو جان منی

گفتش که تو کمترین غلامان منی

هر چند بدان جمع تکبر می‌کرد

می‌داشت طمع که گویمش آن منی

مائیم در این زمان زمین پیمائی

بگذاشته هر شهر به شهر آرائی

چون کشتی یاوه گشته در دریائی

هر روز به منزلی و هرشب جائی

مائیم و هوای روی شاهنشاهی

در آب حیات عشق او چون ماهی

بیگاه شده است روز ما را صبح است

فریاد از این ولولهٔ بیگاهی

مردی که فلک رخنه کند از دردی

مردی که خداش کاشکی ناوردی

غبن است و هزار غبن کاین خلق لقب

آن را مردی نهند و این را مردی

مرغان ز قفس قفس ز مرغان خالی

تو مرغ کجائی که چنین خوشحالی

از نالهٔ تو بوی بقا می‌آید

می‌نال بر این پرده که خوش می‌نالی

مست است خبر از تو و یا خود خبری

خیره است نظر در تو و با تو نظری

درهم شده خانهٔ دل از حور و پری

وز دیده تو از گو شککی می‌نگری

من با تو چنین سوخته خرمن تا کی

وز ما تو چنین کشیده دامن تا کی

این کار به کام دشمنانم تا چند

من در غم تو، تو فارغ از من تا کی

من بادم و تو برگ نلرزی چکنی

کاری که منت دهم نورزی چکنی

چون سنگ زدم سبوی تو بشکستم

صد گوهر و صد بحر نیرزی چکنی

من بی‌دلم ای نگار و تو دلداری

شاید که بهر سخن ز من نازاری

یا آن دل من که برده‌ای بازدهی

یا هر چه کنم ز بیدلی برداری

من پیر فنا بدم جوانم کردی

من مرده بدم ز زندگانم کردی

می‌ترسیدم که گم شوم در ره تو

اکنون نشوم گم که نشانم کردی

من جان تو نیستم مگو جان غلطی

من جان جنیدستم و سری سقطی

کی باشم جان هر خری کوردلی

کو باز نداند سقطی از سخطی

من جمله خطا کنم صوابم تو بسی

مقصود از این عمر خرابم تو بسی

من می‌دانم که چون بخواهم رفتن

پرسند چه کرده‌ای جوابم تو بسی

من خشک لب ار با تو دم تر زدمی

در عشق تو عالمی به هم برزدمی

یک بوسه اگر لبم توانستی داد

بر پای تو دستک ز بر سر زدمی

من دوش به خواب در بدیدم قمری

دریا صفتی عجایبی سیم‌بری

امروز بگرد هر دری میگردم

کز یارک دوشینه چه دارد خبری

من دوش به کاسهٔ رباب سحری

می‌نالیدم ترانهٔ کاسه‌گری

با کاسهٔ می درآمد آن رشک پری

گفتا که اگر کاسه زنی کوزه خری

من ذره بدم ز کوه بیشم کردی

پس مانده بدم از همه پیشم کردی

درمان دل خراب و ریشم کردی

سرمستک و دستک زن خویشم کردی

من من نیم و اگر دمی من منمی

این عالم را چو ذره بر هم زنمی

گر آن منمی که دل ز من برکنده است

خود را چو درخت از زمین برکنمی