«پدر و مادری که ناز آرند

انبیا عقل و روح را دارند»

«هر که از ما کند به نیکی یاد

یادش اندر جهان به نیکی باد»

«گر ترا بخت یار خواهد بود

عشق را با تو کار خواهد بود

عمر بی عاشقی مدان بحساب

کان برون از شمار خواهد بود»

زهره دارد حوادث طبعی

که بگردد به گرد لشکر ما

ما به پر میپریم سوی فلک

زانکه عرش است اصل و جوهر ما

«گنجینهٔ اسرار الهی ماییم

بحر درر نامتناهی ماییم

بنشسته به تخت پادشاهی ماییم

بگرفته ز ماه تا به ماهی ماییم»

«مقصود ز عالم آدم آمد

مقصود ز آدم آن دم آمد»

ای مسند تو ورای افلاک

قدر تو و خاک توده، خاشاک

طغرای جلال تو لعمرک

منشور ولایت تو لولاک

نه حقه و هفت مهره پیشت

[...]

کشتی وجود مرد دانا عجب است

افتاده به چاه مرد بینا عجب است

کشتی که به دریا بود آن نیست عجب

در یک کشتی هزار دریا عجب است

بس که شنیدی صفت روم و چین

خیز و بیا ملک سنایی ببین

تا همه دل بینی بی حرص و بخل

تا همه جان بینی بی کبر و کین

پای نه و عرش به زیر قدم

[...]

مرغی که خبر ندارد از آب زلال

منقار در آب شور دارد همه سال

مه دوش به بالین تو آمد به سرای

گفتم که ز غیرتش بکوبم سر و پای

مه کیست که او با تو نشیند یک جای

شبگرد جهان دیدهٔ انگشت نمای

ملک تعالی در حق عالم غدّار

ندای فاعتبروا کرد یا اولی الابصار

زمانه بر مثل لعبت است مرد فریب

چو نیک درنگری زنگی است مردم خوار

صیدم بشد و درید دام این بتر است

می، درد شد و شکست جام این بتراست

دل سوخته گشت و کار خام این بتراست

دین ضایع و دنیا نه تمام، این بتراست

آن شب‌روان که در شب خلوت سفر کنند

در تاج خسروان به حقارت نظر کنند

سوری که در او هزار جان قربان است

چه جای دهل زنان بی سامان است

* * *

هر زمان زین سبز گلشن رخت بیرون می برم

عالمی از عالم وحدت، به کف می آورم

تخت و خاتم نی و کوس «ربّ هب لی» می زنم

طور و آتش نی و در اوج «اناالله» میپرم

هرچه آب روح میبینم، به دریا می‌نهم

[...]

از حال گدا نیست عجب، گر شود او پست

تیغ غم تو از سر صد شاه، سرافکند

روزی پسر ادهم، اندر پی آهو

مانند صبا مرکب شبدیز درافکند

دادیش یکی شربت، کز لذت بویش

[...]

اذا خان الامیر وکاتباه

و قاضی الارض داهی فی القضاء

فویل ثم ویل، ثم ویل

لقاضی الارض من قاضی السماء

* * *

[...]

ای حریقان آتش شهوات

وی غریقان قلزم خطرات

چند از این حرص و چند از این شهوت

چند از این فسق و چند از این زلاّت؟

چند از این هزل و چند از این هذیان

[...]

تا درنزنی به هر چه داری آتش

هرگز نشود حقیقت وقت تو خوش