«پدر و مادری که ناز آرند

انبیا عقل و روح را دارند»

«هر که از ما کند به نیکی یاد

یادش اندر جهان به نیکی باد»

«گر ترا بخت یار خواهد بود

عشق را با تو کار خواهد بود

عمر بی عاشقی مدان بحساب

کان برون از شمار خواهد بود»

زهره دارد حوادث طبعی

که بگردد به گرد لشکر ما

ما به پر میپریم سوی فلک

زانکه عرش است اصل و جوهر ما

«مقصود ز عالم آدم آمد

مقصود ز آدم آن دم آمد»

ای مسند تو ورای افلاک

قدر تو و خاک توده، خاشاک

طغرای جلال تو لعمرک

منشور ولایت تو لولاک

نه حقه و هفت مهره پیشت

[...]

بس که شنیدی صفت روم و چین

خیز و بیا ملک سنایی ببین

تا همه دل بینی بی حرص و بخل

تا همه جان بینی بی کبر و کین

پای نه و عرش به زیر قدم

[...]

مرغی که خبر ندارد از آب زلال

منقار در آب شور دارد همه سال

ملک تعالی در حق عالم غدّار

ندای فاعتبروا کرد یا اولی الابصار

زمانه بر مثل لعبت است مرد فریب

چو نیک درنگری زنگی است مردم خوار

آن شب‌روان که در شب خلوت سفر کنند

در تاج خسروان به حقارت نظر کنند

هر زمان زین سبز گلشن رخت بیرون می برم

عالمی از عالم وحدت، به کف می آورم

تخت و خاتم نی و کوس «ربّ هب لی» می زنم

طور و آتش نی و در اوج «اناالله» میپرم

هرچه آب روح میبینم، به دریا می‌نهم

[...]

از حال گدا نیست عجب، گر شود او پست

تیغ غم تو از سر صد شاه، سرافکند

روزی پسر ادهم، اندر پی آهو

مانند صبا مرکب شبدیز درافکند

دادیش یکی شربت، کز لذت بویش

[...]

ای حریقان آتش شهوات

وی غریقان قلزم خطرات

چند از این حرص و چند از این شهوت

چند از این فسق و چند از این زلاّت؟

چند از این هزل و چند از این هذیان

[...]

تا درنزنی به هر چه داری آتش

هرگز نشود حقیقت وقت تو خوش

طلب ای عاشقان خوش رفتار

طرب ای نیکوان شیرین کار

تا کی از خانه، هین ره صحرا

تا کی از کعبه، هین در خمّار

در جهان شاهدی و ما فارغ

[...]

ای عمر به باد داده، مستی؟

تا چند از این هوا پرستی؟

درهای جفا همه گشادی

درهای وفا همه ببستی

عهدی که خدای با تو بسته است

[...]

زاهدی چیست؟ ترک بد گفتن

عاشقی چیست؟ ترک خود گفتن

آن جایکه احرار نشینند، نشستیم

وان کار که ابرار گزیدند، گزیدیم

دیدیم که در عهدۀ صدگونه وبالیم

خود را به یکی جان ز همه باز خریدیم

مارا همه مقصود به آمرزش حق بود

[...]

آن سرمه کش بلند

بینان در بازکن درون نشینان

گر پردۀ هستیت بسوزی به ریاضت

بیرون شوی زین ورطه که این خلق در آن است

پنهان شوی از خویش و ز کونین بیکبار

بر دیدۀ تو این سر آنگه بعیان است

این عالم نفی است، در اثبات توان دید

[...]