«پدر و مادری که ناز آرند

انبیا عقل و روح را دارند»

«هر که از ما کند به نیکی یاد

یادش اندر جهان به نیکی باد»

«گر ترا بخت یار خواهد بود

عشق را با تو کار خواهد بود

عمر بی عاشقی مدان به‌حساب

کان برون از شمار خواهد بود»

زَهره دارد حوادث‌طبعی

که بگردد به گرد لشکر ما‌؟

ما به پر می‌پریم سوی فلک

زانکه عرش است اصل و جوهر ما

«گنجینهٔ اسرار الهی ماییم

بحر درر نامتناهی ماییم

بنشسته به تخت پادشاهی ماییم

بگرفته ز ماه تا به ماهی ماییم»

«مقصود ز عالم آدم آمد

مقصود ز آدم آن دم آمد»

ای مسند تو ورای افلاک

قدر تو و خاک توده، خاشاک

طغرای جلال تو لعمرک

منشور ولایت تو لولاک

نُه حقه و هفت مهره پیشت

[...]

کشتی وجود مرد دانا عجب است

افتاده به چاه مرد بینا عجب است

کشتی که به دریا بود آن نیست عجب

در یک کشتی هزار دریا عجب است

بس که شنیدی صفت روم و چین

خیز و بیا ملک سنایی ببین

تا همه دل بینی بی حرص و بخل

تا همه جان بینی بی کبر و کین

پای نه و عرش به زیر قدم

[...]

مرغی که خبر ندارد از آب زلال

منقار در آب شور دارد همه سال

مه دوش به بالین تو آمد به سرای

گفتم که ز غیرتش بکوبم سر و پای

مه کیست که او با تو نشیند یک جای‌؟

شبگرد جهان‌دیدهٔ انگشت‌نمای‌!

ملک تعالی در حق عالم غدّار

ندای فاعتبروا کرد یا اولی الابصار

زمانه بر مثل لعبت است مرد فریب

چو نیک درنگری زنگی است مردم‌خوار

صیدم بشد و درید دام‌، این بتر است

می‌، دُرد شد و شکست جام‌؛ این بتر است

دل سوخته گشت و کار خام‌، این بتر است

دین ضایع و دنیا نه تمام، این بتر است

آن شب‌روان که در شب خلوت سفر کنند

در تاج خسروان به حقارت نظر کنند

سوری که در او هزار جان قربان است

چه جای دهل‌زنان بی‌سامان است

* * *

هر زمان زین سبز گلشن رخت بیرون می‌برم

عالمی از عالم وحدت، به کف می‌آورم

تخت و خاتم نی و کوس «ربّ هب لی» می‌زنم

طور و آتش نی و در اوج «اناالله» می‌پرم

هرچه آب روح می‌بینم، به دریا می‌نهم

[...]

از حال گدا نیست عجب، گر شود او پست

تیغ غم تو از سر صد شاه، سرافکند

روزی پسر ادهم، اندر پی آهو

مانند صبا مرکب شبدیز درافکند

دادیش یکی شربت، کز لذت بویش

[...]

اذا خان الامیر وکاتباه

و قاضی الارض داهی فی القضاء

فویل ثم ویل، ثم ویل

لقاضی الارض من قاضی السماء

* * *

[...]

ای حریقان آتش شهوات

وی غریقان قلزم خطرات

چند از این حرص و چند از این شهوت

چند از این فسق و چند از این زلاّت؟

چند از این هزل و چند از این هذیان

[...]

تا درنزنی به هر‌چه داری آتش

هرگز نشود حقیقت وقت تو خوش