هنوز اندر جهاندم غلام است

نظامش خام و کارش ناتمام است

غلام فقرن گیتی پناهم

که در دینش ملوکیت حرام است

محبت از نگاهش پایدار است

سلوکش عشق و مستی را عیار است

مقامش عبده‘مد ولیکن

جهان شوق را پروردگار است

به ملک خویش عثمانی امیر است

دلشگاه و چشم او بصیر است

نپنداری که رست از بند افرنگ

هنوز اندر طلسم او اسیر است

خنک مردان که سحر او شکستند

به پیمان فرنگی دل نبستند

مشو نومید و با خودشنا باش

که مردان پیش ازین بودند و هستند

به ترکانرزوئی تازه دادند

بنای کار شان دیگر نهادند

ولیکن کو مسلمانی که بیند

نقاب از روی تقدیری گشادند

بهل ای دخترک این دلبری ها

مسلمان را نزیبد کافری ها

منه دل بر جمال غازه پرورد

بیاموز از نگه غارتگری ها

نگاه تست شمشیر خدا داد

به زخمش جان ما را حق بما داد

دل کامل عیارن پاک جان برد

که تیغ خویش راب از حیا داد

ضمیر عصر حاضر بی نقاب است

گشادش در نمود رنگ وب است

جهانتابی ز نور حق بیاموز

که او با صد تجلی در حجاب است

جهان را محکمی از امهات است

نهادشان امین ممکنات است

اگر این نکته را قومی نداند

نظام کار و بارش بی ثبات است

مرا داد این خرد پرور جنونی

نگاه مادر پاک اندرونی

ز مکتب چشم و دل نتوان گرفتن

که مکتب نیست جز سحر و فسونی

خنکن ملتی کز وارداتش

قیامتها ببیند کایناتش

چه پیشید ، چه پیش افتاد او را

توان دید از جبین امهاتش

اگر پندی ز درویشی پذیری

هزار امت بمیرد تو نمیری

بتولی باش و پنهان شو ازین عصر

که درآغوش شب گیری بگیری

ز شام ما برونور سحر را

به قر ن باز خوان اهل نظر را

تو میدانی که سوز قرأت تو

دگرگون کرد تقدیر عمر را

چه عصر است این که دین فریادی اوست

هزاران بند درزادی اوست

ز رویدمیت رنگ و نم برد

غلط نقشی که از بهزادی اوست

نگاهش نقشبند کافری ها

کمال صنعت اوزری ها

حذر از حلقهٔ بازارگانش

قمار است این همه سوداگری ها

جوانان را بدموز است این عصر

شب ابلیس را روز است این عصر

بدامانش مثال شعله پیچم

که بی نور است و بی سوز است این عصر

مسلمان فقر و سلطانی بهم کرد

ضمیرش باقی و فانی بهم کرد

ولیکن الامان از عصر حاضر

که سلطانی به شیطانی بهم کرد

چه گویم رقص تو چون است و چون نیست

حشیش است این نشاط اندرون نیست

به تقلید فرنگی پای کوبی

به رگهای تون طغیان خون نیست

در صد فتنه را بر خود گشادی

دو گامی رفتی و از پا فتادی

برهمن از بتان طاق خودراست

تو قر ن را سر طاقی نهادی

برهمن را نگویم هیچ کاره

کند سنگ گران را پاره پاره

نیاید جز به زور دست و بازو

خدائی را تراشیدن ز خاره