همی جفتمان خواند او جفت مار

چگونه توان بودن ای شهریار

ببرّد سر بی‌گناهان هزار

هراسان شده‌ست از بد روزگار

بر او آفرین کرد کای شهریار

همیشه بزی تا بود روزگار

چنین داد پاسخ ورا پیشکار

که مهمان ابا گُرزهٔ گاوسار

چنین داد پاسخ ورا پیشکار

که ایدون گمانم من ای شهریار

یکی کارورز و یکی گُرزدار

سزاوار هر کس پدید است کار

ببردند ضحاک را بسته خوار

به پشت هیونی برافگنده زار

همان جامه و گوهر شاهوار

همان اسپ تازی به زرین عذار

که جاوید بادا چنین شهریار

برومند بادا چنین روزگار

فریدون چو شد بر جهان کامگار

ندانست جز خویشتن شهریار

اگر شد فریدون جهان شهریار

نه ما بندگانیم با گوشوار

به بالا چو سرو و به رخ چون بهار

به هر چیز مانندهٔ شهریار

چنین داد پاسخ که با شهریار

بگو این سخن هم چنین یاد دار

فراز آورم لشگر گرزدار

از ایران و ایرج برآرم دمار

فرستاده را گفت کای هوشیار

بباید ترا پوزش اکنون به کار

خماند شما را هم این روزگار

نماند برین گونه بس پایدار

کزین هر چه دانید از کردگار

بود رستگاری به روز شمار

گرت سر بکارست بپسیچ کار

در گنج بگشای و بربند بار

چنین داد پاسخ که ای شهریار

نگه کن بدین گردش روزگار

چو دستور باشد مرا شهریار

به بد نگذرانم بد روزگار