بگفتند یکسر به شاه گزین

که بس نیست فرخنده بنیاد این

به یک ماه زان روی دریای چین

که بی‌نام بود آن زمان و زمین

به پیغمبرش بر کنیم آفرین

بیارانش بر هر یکی همچنین

پر از رنج گردد سراسر زمین

دو کشور شود پر ز شمشیر و کین

ورا من کشیده به توران زمین

پراگندم اندر جهان تخم کین

کزانجا برو تا به دریای چین

ازان پس گذر کن به مکران زمین

چو پیران بیامد ز هند و ز چین

سخن رفت زان شهر با آفرین

به رامش بپیمای لختی زمین

برو شارستان سیاوش ببین

یکی شهر دیدم که اندر زمین

نبیند دگر کس به توران و چین

همان گوهر و تخت و دیبای چین

همان یاره و گرز و تیغ و نگین

فرنگیس را هدیه بر همچنین

برو با زبانی پر از آفرین

گر ایدونک بردارم از پشت زین

ترا ناگهان برزنم بر زمین

و گر تو مرا برنهی بر زمین

نگردم بجایی که جویند کین

جز از خود ز ترکان یکی برگزین

که با من بگردد نه بر راه کین

نباشد پسند جهان‌آفرین

نه نیز از بزرگان روی زمین

دلی دارد از تو پر از درد و کین

ندانم چه خواهد جهان آفرین

سیاوش بدو گفت مندیش زین

که یارست با من جهان آفرین

صد و بیست فرسنگ ز ایدر به چین

همان سیصد و سی به ایران زمین

سپاهی ز روم و سپاهی ز چین

همی هر زمان برخروشد زمین

یکی بارهٔ گام‌زن برنشین

مباش ایچ ایمن به توران زمین