پیل چو کوهی که بود بی‌سکون

چارستون زیر که بی ستون

وان جل زر نیش به فرو شکوه

سایه همی کرد به بالای کوه

سود بگردون سر شنگرف سای

[...]

جهان بی عشق سامانی ندارد

فلک بی میل دورانی ندارد

نه مردم شد کسی کز عشق پاکست

که مردم عشق و باقی آب و خاکست

چراغ جمله عالم عقل و دینست

[...]