آن که شنا سندهٔ این گوهر ست

گر همه نفرین کندم در خورست

وان که به تقلید نشست اندرین

نشنوم، ار خود کندم آفرین !

چون دل شب حاملهٔ مهر گشت

بر شب حامل مه کامل گذشت

حامل یک ماهه نه بل یکشبه

تاجوری زاد در آن کوکبه

تا به سریر عرب آن جسم نشست

رعب عرب بر همه عالم نشست

فتنهٔ چشم آمده زان سو مدام

تیغ زبان خفته میان نیام

دیده که نادیدهٔ دیدار تست

دیده و نادیده گرفتار تست

چون اثر شوق ز غایت گذشت

کفهٔ دانش ز کفایت گذشت

عود قماری که همی داد دود

غالیه می‌ساخت گل از دود عود

تا که به عزلت نشانند خیز

پیشتر از مرگ به عزلت گریز

شه آن را دان که گفت از جان آزاد

به ترک بخل و خشم لهو و بیداد

شهی کش چارترکش در کله نیست

بباید ترک او گفتن که شه نیست

یارب از آیین صواب خودم

هم تو بیاموز جواب خودم

بو که ز نزهت گه درالسلام

بوی علیکی رسد و السلام

عشق آمد و گرد فتنه بر جایم ریخت

عقلم شد و صبررفت و دانش بگریخت

این واقعه هیچ دوست دستم نگرفت

جز دیده که هر چه داشت درپایم ریخت

ایزد که به زلفت شکن و تاب نهاد

در لعل لبت لولوی خوشاب نهاد

وان خال سیاه برسر ابرویت

هندوست که پا بر سر محراب نهاد

خشخاش که آرایش حلواش کنند

گه در کف و گاه در دهن جاش کنند

برند برای ریزهٔ چند سرش

وانگه سر زیر و پای بالاش کنند

بی معرفت سخن مسلسل چه کنم

بی قوت عقل نکته را حل چه کنم

خواهم خود را درست بینم لیکن

آیینه کج است و دیده احول چه کنم

ای صوفی سیمی به صفایی نرسی

تا جان ندهی به خونبهایی نرسی

تو رهرو و منزلت در خواجه و میر

این ره که تو می‌روی به جایی نرسی