در دیدن این مدینهٔ زمزم آب

از مکه اگر سعی کنی هست صواب

زیرا که دراو مقام دارد امروز

رکنی که ازو کعبهٔ دلهاست خراب

ایام چو بست کهربا بر دستت

بی جرم بریخت خون ما بر دستت

سلطان غمت خنجر خود سوهان زد

تا کشته شود چو من گدا بر دستت

ای نقطه دهن، خطت عجب دایره است

وز مشک ترا بگرد لب دایره است

بر روز رخت چو صبح صادق پیداست

کین خط تو گرد مه ز شب دایره است

ای سوخته شمع مه ز تاب رویت

وز خط تو افزون شده آب رویت

این طرفه که دل گرم نشد با تو مرا

جز وقت زوال آفتاب رویت

دل در طلب تو خستگیها دارد

کارش ز غم تو بستگیها دارد

هر چند که پشت لشکر هستیم اوست

زان روی بسی شکستگیها دارد

در خانهٔ دل عشق تو مجمع دارد

و از دادن جان کار تو مقطع دارد

در شعر تخلص بتو کردم که وجود

نظمیست که از روی تو مطلع دارد

جعفر که ز رخ ماه تمامی دارد

در شهر بلطف و حسن نامی دارد

با لشکر حسن در میان خوبان

زآنست مظفر که حسامی دارد

کردم همه عمر آنچه نمی باید کرد

از کردهٔ او حذر نمی شاید کرد

امروز چنینم و ندانم فردا

تا با من بیچاره چه فرماید کرد

شب نیست که از غمت دلم جوش نکرد

واز بهر تو زهر اندهی نوش نکرد

ای جان جهان هیچ نیاوردی یاد

آن را که ترا هیچ فراموش نکرد

عشقت جگرم خورد و بدل روی آورد

رنگ از رخ من برد ز تو بوی آورد

پای از در تو باز نگیرم که مرا

سودای تو سر گشته دراین کوی آورد

عشقت که بدل گرفته ام چون جانش

دردست و بصبر می کنم درمانش

وز غایت عزت که خیالت دارد

در خانهٔ چشم کرده ام پنهانش

خط تو که ننوشت کسی زآن سان خوش

چون شمع وصال در شب هجران خوش

آورد ببنده شاهدی خوش گرچه

شاهد که خط آرد نبود چندان خوش

ای من همه بد کرده و دیده ز تو نیک

بد گفته همه عمر و شنیده ز تو نیک

حد بدی و غایت نیکی این است

کز من بتو بد بمن رسیده ز تو نیک

ای کرده غم عشق تو غمخواری دل

درد تو شده شفای بیماری دل

رویت که بخواب‌در ندیده است کسش

دیده نشود مگر به بیداری دل

بر کردهٔ خویشتن چو بگمارم چشم

بر هم زدن از ترس نمی یارم چشم

ای دیدهٔ شوخ بین که من چندین سال

بد کردم و نیکی از تو میدارم چشم!

دل را چو به عشق تو سپردم چه کنم

دل دادم و اندوه تو بردم چه کنم

من زنده به عشق توام ای دوست ولیک

از آرزوی روی تو مردم چه کنم

ای سلسلهٔ عشق تو اندر پایم

بندیست ز گیسوی تو بر هر پایم

این شعر اگر بدستت افتد روزی

گردن مکش و بنه سری بر پایم

گر زان توام هر دو جهانم بستان

باکی نبود سود و زیانم بستان

باز آی بپرسش و ببین چشم ترم

لب بر لب خشکم نه و جانم بستان

ای جوهر دینت به زر و سیم گرو

با نقد نبهره نزد صراف مرو

رو سکه بدل کن که در آن دارالضرب

این ناسره دینار تو نرزد به دو جو

ای نور تو آمده نقاب رخ تو

خورشید زکاتی ز نصاب رخ تو

هر دل که هوای تو بر او سایه تو فگند

در ذره ببیند آفتاب رخ تو