آتش است آب دیدهٔ مظلوم

چون روان گشت خشک و تر سوزد

تو چو شمعی ازو هراسان باش

کاول آتش ز شمع سر سوزد

ایا بازاری مسکین نهاده در ترازو دین

چو سنگت را سبک کردی گران زآنست بار تو

تو گویی سودها کردم، ازین دکان چو برخیزی

ببازار قیامت در، پدید آید خِسار تو

در دیدن این مدینهٔ زمزم‌آب

از مکّه اگر سعی کنی هست صواب

زیرا که در او مقام دارد امروز

رکنی که ازو کعبهٔ دلهاست خراب

ایام چو بست کهربا بر دستت

بی‌جرم بریخت خون ما بر دستت

سلطان غمت خنجر خود سوهان زد

تا کشته شود چو من گدا بر دستت

ای نقطه‌دهن، خطت عجب دایره است

وز مشک ترا به گرد لب دایره است

بر روز رخت چو صبح صادق پیداست

کین خط تو گرد مه ز شب دایره است

ای سوخته شمع مه ز تاب رویت

وز خط تو افزون شده آب رویت

این طرفه که دل گرم نشد با تو مرا

جز وقت زوال آفتاب رویت

دل در طلب تو خستگی‌ها دارد

کارش ز غم تو بستگی‌ها دارد

هر چند که پشت لشکر هستیَم اوست

زان روی بسی شکستگی‌ها دارد

در خانهٔ دل عشق تو مجمع دارد

وز دادن جان کار تو مقطع دارد

در شعر تخلص به تو کردم که وجود

نظمیست که از روی تو مطلع دارد

جعفر که ز رخ ماه تمامی دارد

در شهر به لطف و حسن نامی دارد

با لشکر حُسن در میان خوبان

زآنست مظفّر که حسامی دارد

کردم همه عمر آنچه نمی‌باید کرد

از کردهٔ او حذر نمی‌شاید کرد

امروز چنینم و ندانم فردا

تا با من بیچاره چه فرماید کرد

شب نیست که از غمت دلم جوش نکرد

وز بهر تو زهر اندهی نوش نکرد

ای جان جهان هیچ نیاوردی یاد

آن را که ترا هیچ فراموش نکرد

عشقت جگرم خورد و به دل روی آورد

رنگ از رخ من برد ز تو بوی آورد

پای از در تو باز نگیرم که مرا

سودای تو سر گشته دراین کوی آورد

عشقت که به دل گرفته‌ام چون جانش

دردست و به صبر می‌کنم درمانش

وز غایت عزت که خیالت دارد

در خانهٔ چشم کرده‌ام پنهانش

خط تو که ننوشت کسی زآن‌سان خوش

چون شمع وصال در شب هجران خوش

آورد به بنده شاهدی خوش گرچه

شاهد که خط آرد نبود چندان خوش

ای من همه بد کرده و دیده ز تو نیک

بد گفته همه عمر و شنیده ز تو نیک

حد بدی و غایت نیکی این است

کز من به تو بد، به من رسیده ز تو نیک

ای کرده غم عشق تو غمخواری دل

درد تو شده شفای بیماری دل

رویت که به خواب‌ در ندیده‌ست کسش

دیده نشود مگر به بیداری دل

بر کردهٔ خویشتن چو بگمارم چشم

بر هم زدن از ترس نمی‌یارم چشم

این دیدهٔ شوخ بین که من چندین سال

بد کردم و نیکی از تو می‌دارم چشم!

دل را چو به عشق تو سپردم چه کنم

دل دادم و اندوه تو بردم چه کنم

من زنده به عشق توام ای دوست ولیک

از آرزوی روی تو مردم چه کنم

ای سلسلهٔ عشق تو اندر پایم

بندیست ز گیسوی تو بر هر پایم

این شعر اگر بدستت افتد روزی

گردن مکش و بنه سری بر پایم

گر زان توام هر دو جهانم بستان

باکی نبود سود و زیانم بستان

باز آی به پرسش و ببین چشم ترم

لب بر لب خشکم نه و جانم بستان