جان شیرین که نثار قدم یار نباشد

بفکنم دور که آن بر تن من بار نباشد

شنیدم که در روز امید و بیم

بدان را بنیکان ببخشد کریم

نباشد تا خدا راضى ز امت

کسى را نیست امید شفاعت

واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

چون به خلوت میروند آن کار دیگر می‌کنند

مشکلى دارم ز دانشمند مجلس باز پرس

توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند ؟

کس از براى زمستان نخواست سایه‌ى بید

کسى ز شدت گرما برِ آفتاب نرفت

چه نقصان کز پریشانى ز باغى

ببوى گل ببالا بر دماغى‌

خدایى که بالا و پست آفرید

زبر دست و هم زیر دست آفرید

گربه شیر است در گرفتن موش

لیک موش است در مصاف پلنگ‌

بیا و ترک تعلق کن و به عیش گراى

که کاف ترک تعلق، کلید هر گنج است

تو که در بوستانت نیست باری

مکن دعوى بی‌جا که چنارى

مزن دم در سخن اى مرد بی‌دَم

که خود در حق خود گفتى که بیدم

نصیحت گویمت از من نرنجى

چه راحت از تو حاصل که ترنجى!

چو بلبل دل منه بر شاخ گلزار

که گریى عاقبت بر خویشتن زار

هر آن قصرى که سقفش بر ثریاست

چو نیکو بنگرى ویرانه‌ى ماست

اى برادر خو به تنهایى چنان کن متصل

کز خلائق با کسان صحبت نباشد غیر دل

صبحدم بقال بگشاید به رویم گر دُکّان

من ز بهر گردکان گردم به گِردِ کردکان (؟)

ما دو شخص از بهر تحفه روز و شب اندر طواف

من به گردِ گردکان و جوهرى بر گردِ کان

عنان من که رها می‌کنى نمی‌دانى

که با هزار کمند دگر به دست نیایم

اى دل ز دست دشمن چون یافتى رهایى

فارغ نشین که روزى عمر دوباره یابى

با این همه عقل و دانش و بینش و هوش

نایاب بشد دست و زبان دیده و گوش

بستى لب و چشم خویش، گشتى خاموش

حیران و پریشان دلى از حیله‌ى موش

آنچه من امروز کردم از ره رحمت به موش

در همه عالم برادر با برادر کى کند؟

کسى که یافت ز چنگال من به حیله رهایى

اگر به دست بیاید بدان که عقل ندارد!