مبارک باد عید، آن دردمند بی‌کسی را

که نه کس را مبارکباد گوید نه کس او را

گذشت عمر و تو در فکر نحو و صرف و معانی

بهائی! از تو بدین «نحو»«صرف» عمر، «بدیع» است

عید، هرکس را ز یار خویش، چشم عیدی است

چشم ما پر اشک حسرت، دل پر از نومیدی است

نقض کرم است آن که قدرش

در حوصلهٔ امید گنجد

می‌کشد غیرت مرا، غیری اگر آهی کشد

زانکه می‌ترسم که از عشق تو باشد آه او

جای دگر نماند، که سوزم ز دیدنت

رخساره در نقاب ز بهر چه می‌کنی؟

جان شیرین که نثار قدم یار نباشد

بفکنم دور که آن بر تن من بار نباشد

شنیدم که در روز امید و بیم

بدان را بنیکان ببخشد کریم

نباشد تا خدا راضى ز امت

کسى را نیست امید شفاعت

کس از براى زمستان نخواست سایه‌ى بید

کسى ز شدت گرما برِ آفتاب نرفت

چه نقصان کز پریشانى ز باغى

ببوى گل ببالا بر دماغى‌

خدایى که بالا و پست آفرید

زبر دست و هم زیر دست آفرید

گربه شیر است در گرفتن موش

لیک موش است در مصاف پلنگ‌

بیا و ترک تعلق کن و به عیش گراى

که کاف ترک تعلق، کلید هر گنج است

تو که در بوستانت نیست باری

مکن دعوى بی‌جا که چنارى

مزن دم در سخن اى مرد بی‌دَم

که خود در حق خود گفتى که بیدم

نصیحت گویمت از من نرنجى

چه راحت از تو حاصل که ترنجى!

اى برادر خو به تنهایى چنان کن متصل

کز خلائق با کسان صحبت نباشد غیر دل

عنان من که رها می‌کنى نمی‌دانى

که با هزار کمند دگر به دست نیایم

اى دل ز دست دشمن چون یافتى رهایى

فارغ نشین که روزى عمر دوباره یابى