مبارک باد عید، آن دردمند بی‌کسی را

که نه کس را مبارکباد گوید نه کس او را

گذشت عمر و تو در فکر نحو و صرف و معانی

بهائی! از تو بدین «نحو»«صرف» عمر، «بدیع» است

عید، هرکس را ز یار خویش، چشم عیدی است

چشم ما پر اشک حسرت، دل پر از نومیدی است

نقض کرم است آن که قدرش

در حوصلهٔ امید گنجد

می‌کشد غیرت مرا، غیری اگر آهی کشد

زانکه می‌ترسم که از عشق تو باشد آه او

جای دگر نماند، که سوزم ز دیدنت

رخساره در نقاب ز بهر چه می‌کنی؟

نباشد تا خدا راضى ز امت

کسى را نیست امید شفاعت

جان شیرین که نثار قدم یار نباشد

بفکنم دور که آن بر تن من بار نباشد

شنیدم که در روز امید و بیم

بدان را بنیکان ببخشد کریم

خدایى که بالا و پست آفرید

زبر دست و هم زیر دست آفرید

کس از براى زمستان نخواست سایه‌ى بید

کسى ز شدت گرما برِ آفتاب نرفت

چه نقصان کز پریشانى ز باغى

ببوى گل ببالا بر دماغى‌

بیا و ترک تعلق کن و به عیش گراى

که کاف ترک تعلق، کلید هر گنج است

گربه شیر است در گرفتن موش

لیک موش است در مصاف پلنگ‌

عنان من که رها می‌کنى نمی‌دانى

که با هزار کمند دگر به دست نیایم

اى دل ز دست دشمن چون یافتى رهایى

فارغ نشین که روزى عمر دوباره یابى

آنچه من امروز کردم از ره رحمت به موش

در همه عالم برادر با برادر کى کند؟

اى برادر خو به تنهایى چنان کن متصل

کز خلائق با کسان صحبت نباشد غیر دل

مزن دم در سخن اى مرد بی‌دَم

که خود در حق خود گفتى که بیدم

تو که در بوستانت نیست باری

مکن دعوى بی‌جا که چنارى