هرکرا دوست شدم دشمن جان گشت مرا

بخت من دشمن من بود عیان گشت مرا

اگر مدار بهم نیست کار آتش و آب

یکی به تیغ ملک بین مدار آتش و آب

ازجواهر،‌لعل‌خوش‌تر زان که‌ همرنگ‌ دل‌ است

زان دل من بر جواهر لعل نهرو مایل است

به کشتزار نگه کن که در برابر باد

چولشکریست هزیمت گرفته از بر خصم

چون همه درکینه با من چرخ نیلی‌رنگ شد

سنگ گشتم‌شیشه گرشد،‌شیشه گشتم سنگ شد

برکش مراکه گوهر شمشیر آبدار

تا از نیام برنکشندش پدید نیست

میوه به صفاهان در و رامش به ری اندر

باده به ارومی در و دانش به خراسان

دو علم است معلوم نزد بشر

یکی علم خیر و دگر علم شر

بنگر به گردن کج و چشمان احولش

گویی به قعر چاه نگه می‌کند خروس

گو، ز من بر حاجی ارزن‌ فروش

ارزنت را می‌فروشی می‌خرم

سودهٔ سیم همی پاشد بر دشت‌، نسیم

تا در و دشت توانگر شود از سودهٔ سیم

خون سیاوش ریز در کف موسی

قبلهٔ زردشت زن به خیمهٔ رستم

فراموش کن چیزهای شده

مبر بیش و تیمار ناامده

مشو تند وگستاخ و نااستوار

به پیش خدا و خداوندگار

هر آن چیزکان زی تو نبود نکو

به دیگر کسانش مکن آرزو

یگانه شو آموزگارانت را

خداوندگاران و یارانت را

مشو خویشتن بنده در زندگی

مکن پیش همچون خودی بندگی

رود هرکه با تو به خشم و به کین

از او دور باش و به رویش مبین

امیدت به دادار دارنده بند

گزین دوستی کت بود سودمند

به زن راز پنهان مکن اشکار

همان کودکان را به فرهنگ دار