هستی که ظهور می‌کند در همه شیئ

خواهی که بری به حال او با همه پی

رو بر سر می حباب را بین که چسان

می وی بود اندر وی و وی در می وی

ای خالق ذوالجلال و ای بار خدای

تا چند روم در به در و جای به جای

یا خانه امید مرا در دربند

یا قفل مهمات مرا دربگشای

دارم صنم چهره برافروخته‌ای

وز خرمن دهر دیده بردوخته‌ای

او عاشق دیگری و من عاشق او

پروانه صفت سوختۀ سوخته‌ای

من کیستم آتش به دل افروخته‌ای

وز خرمن دهر دیده بردوخته‌ای

در راه وفا چو سنگ و آتش گردم

شاید که رسم به صبحت سوخته‌ای

آنم که توام ز خاک برداشته‌ای

نقشم به مراد خویش بنگاشته‌ای

کارم چو به دست خویش بگذاشته‌ای

می‌رویَم از آنسان که توام کاشته‌ای

ای غم که حجاب صبر بشکافته‌ای

بی تابی من دیده و برتافته‌ای

شب تیره و یار دور و کس مونس نه

ای هجر بکش که بی‌کسم یافته‌ای

من کیستم؟ از خویش به تنگ آمده‌ای

دیوانهٔ با خِرَد به جنگ آمده‌ای

دوشینه به کوی دوست از رشکم سوخت

نالیدن پای دل به سنگ آمده‌ای

یا پست و بلند دهر را سرکوبی

یا خار و خس زمانه را جاروبی

تا چند توان وضع مکرر دیدن

عزلی نصبی قیامتی آشوبی

یا سرکشی سپهر را سرکوبی

یا خار و خس زمانه را جاروبی

بگرفت دلم ازین خسیسان یا رب

حشری نشری قیامتی آشوبی

عهدی به سر زبان خود بربستی

صد خانه پر از بتان یکی نشکستی

تو پنداری به یک شهادت رستی

فردات کند خمار کاکنون مستی

غم جمله نصیب چرخ خَم بایستی

یا با غم من صبر به هم بایستی

یا مایهٔ غم چو عمر کم بایستی

یا عمر به اندازهٔ غم بایستی

زلفت سیمست و مشک را کان گشتی

از بسکه بجُستی تو همه آن گشتی

ای آتش تا سرد بُدی سوختیم

ای وای از آن روز که سوزان گشتی

ای شیر خدا امیر حیدر فتحی

وی قلعه گشای در خیبر فتحی

درهای امید بر رخم بسته شده

ای صاحب ذوالفقار و قنبر فتحی

در کوی خودم مسکن و ماوا دادی

در بزم وصال خود مرا جا دادی

القصه به صد کرشمه و ناز مرا

عاشق کردی و سر به صحرا دادی

اول همه جام آشنایی دادی

آخر به ستم زهر جدایی دادی

چون کشته شدم بگفتی این کشتهٔ کیست

داد از تو که داد بی‌وفایی دادی

ای شاه ولایت دو عالم مددی

بر عجز و پریشانی حالم مددی

ای شیر خدا زود به فریادم رس

جز حضرت تو پیش که نالم مددی

من کیستم از قید دو عالم فردی

عنقا منشی بلند همت مردی

دیوانهٔ بیخودی بیابان گردی

لبریز محبتی سرا پا دردی

از چهره همه خانه منقش کردی

وز باده رخان ما چو آتش کردی

شادی و نشاط ما یکی شَش کردی

عیشت خوش باد عیش ما خَوش کردی

عشقم دادی زاهل دردم کردی

از دانش و هوش و عقل فردم کردی

سجاده نشین با وقاری بودم

مِیْ خواره و رند و هرزه گردم کردی

با فاقه و فقر همنشینم کردی

بی خویش و تبار و بی قرینم کردی

این مرتبهٔ مقربانِ درِ تست

آیا به چه خدمت این چنینم کردی