مرد باید که جگر سوخته چندان بودا

نه همانا که چنین مرد فراوان بودا

کار چون بسته شود بگشایدا

وز پس هر غم طرب افزایدا

خداوندا بگردانی بلا را

ز آفت‌ها نگه داری تو ما را

به حق هر دو گیسوی محمد

زبون گردان زبردستان ما را

چون مرا دیدی تو او را دیده‌ای

چون ورا دیدی تو دیدی مر مرا

گر من این دوستی تو ببرم تا لب گور

بزنم نعره ولیکن ز تو بینم هنرا

هر کسی محراب کرده‌ست آفتاب و سنگ و چوب

من کنون محراب کردم آن نگارین روی را

امروز به هر حالی بغداد بخاراست

کجا میر خراسان‌ست؟ پیروزی آن جاست

ساقی تو بده باده و مطرب تو بزن رود

تا مِی‌ْ خورم امروز که وقت طرب ماست

می هست و درم هست و بت لاله رخان هست

غم نیست و گر هست نصیب دل اعداست

هر آن دلی که تو را، سیدی بدان نظرست

خطر گرفت اگر چه حقیر و بی‌خطرست

اگر چه خرد یکی شاخک گیاه بود

که تو بدو نگری زادسرو غاتفرست

هر آن دلی که نهفته‌ست زیر هفت زمین

که تو بدو نگری همتش ز عرش برست

صاحب خبران دارم آن جا که تو هستی

یک دم زدن از حال تو غافل نیم ای دوست

آری چنین کنند کریمان که شاه کرد

سوی رهی به چشم به زرگی نگاه کرد

هر آن شمعی که ایزد برفروزد

کسی کش پف کند، سبلت بسوزد

با خلق هر کرم که کند هم خدا کند

باشد که ناگهی نگهی هم به ما کند

مرا تو راحت جانی معاینه نه خبر

که را معاینه آمد، خبر چه سود کند؟

هیچ صورتگر به صد سال از بدایع و زنگار

آن نداند کرد و نتواند که یک باران کند

او درین فکر تا «به ما چه کند؟»

ما درین فکر تا «خدا چه کند»