جامی روزی فلک به دادت برسد

وز بند زمانه صد گشادت برسد

پای از سر خویش و کرسی از زانو کن

تا دست به دامن مرادت برسد

جامی کمی زمانه از بیشی به

در کار جهان واپسی از پیشی به

در هر امری عاقبت اندیشی به

در عاقبت امور درویشی به

راه طلبم ز پای و پی خالی چند

بزم طربم ز نای و نی خالی چند

پیمانه من زمانه پر خواهد کرد

دستم ز قدح قدح ز می خالی چند

احمد که اجل به قتل او تیغ کشید

وز دهر بجز زهر شهادت نچشید

آورد خرد برون چو این نکته شنید

تاریخ وفات او ز مقتول شهید

دارم دلی از خون جگر مالامال

کو قاصد باد صبح یا پیک شمال

کز پیر بلادیده کنعان فراق

گوید خبری به یوسف مصر جمال

ای رشک شکر لب تو از لطف سخن

هر دم به تو نو امید یاران کهن

کامم ز لبت همیشه شیرین بوده ست

زابروی ترش کام مرا تلخ مکن

کی بنده ز لطف شاه خود بگریزد

وز مایه عز و جاه خود بگریزد

جز سایه او نیست پناه دگرش

حاشا که کس از پناه خود بگریزد

در راه طلب طالب و مطلوب نماند

در بزم طرب راغب و مرغوب نماند

نیل فلک از موج قضا طغیان کرد

در مصر بقا یوسف و یعقوب نماند

عمری دل من ز شوق یعقوب تپید

یعقوب برفت و روی یعقوب ندید

رنجی که به من از غم یعقوب رسید

هرگز یعقوب از غم یوسف نکشید

آب سخنم روان که می خواهم نیست

شایسته به هر زبان که می خواهم نیست

از گفت و شنید و خواندن آن هستم

شرمنده که آنچنان که می خواهم نیست

از سوزش سودای تو ای شاه فرید

دارم دل ریش را نمکسود قدید

هرچند بود جدید را ذوق دگر

ما را ز قدید تو بود ذوق جدید

آن مه که ز شاه قصه چون بنویسد

بر لوح سپهر نیلگون بنویسد

بادش چندان بقا که در سیرت او

صد دفتر تاریخ فزون بنویسد

گفتم به فلان که رنجت از مهمان چیست

هر نیم شبت ز دست او افغان چیست

گفتا که تو را زبان بدین جنبان چیست

سگ داند و کفشگر که در انبان چیست

یارم چو شود به طوف بستان مایل

گل دل بکند ز برگ خود خوار و خجل

بیند رخ او و سر نهد در عقبش

وانگه دهدش خبر ز بی برگی گل

ای آمده سوی بیدلان دیر به دیر

وز سنگدلی به خونشان گشته دلیر

دیدم رخ خوب تو در اثنای دو روز

چون بنمودی میان امروز و پریر

چون جمع شود ز عقل و دین قافله‌ها

عشق تو کند« عالیها سافلها»

عشق تو که فرض ماست چون روی نمود

سهل است اگر فوت شود نافله‌ها

از آتش سودای تو دم زد دل من

بر طارم افلاک علم زد دل من

دامان امید را ز مقصد پر یافت

در پیروی تو تا قدم زد دل من

بر حاشیه لوح جمال تو قلم

حرفی دو ز مشک سوده کرده ست رقم

هوش من ازان دو حرف مدهوش شده ست

مدهوش تو را ز رفتن هوش چه غم

آنی تو که از نام تو می بارد عشق

وز نامه و پیغام تو می بارد عشق

عاشق گردد هر که به کویت گذرد

آری ز در و بام تو می بارد عشق

لا فی النهار و لا فی اللیل لی فرح

فلا ابالی أطال اللیل ام قصرا

نی شب تهی ام نه روز از ناله و آه

خواهی شب من دراز خواهی کوتاه