کی شود سوز قتیلت کشته زیر تیره خاک

زانکه این آتش ز جان روشن او خاسته ست

چون تواند عاشق از طوق وفایت سر کشید

قمری آسا طوق او از گردن او خاسته ست

مهمان توام در صف ارباب ارادت

بنشسته به هر چیز که آید ز تو راضی

بنهاده به خوان کرمت دیده امید

انعام تو را منتظرم نه متقاضی

ای که در شرع خداوندان حال

می کنی از سنت و فرضم سؤال

سنت آمد رخ ز دنیا تافتن

فرض راه قرب مولا یافتن

آن است دوستدار که هر چند دشمنی

بیند ز دوست بیش، شود دوستدارتر

بر سر هزار سنگ ستم گر خورد ازو

گردد بنای عشقش ازان استوارتر

هر کس که از هجوم محبت مریض شد

داند طبیب خویش لقای حبیب را

چون بر سرش طبیب بهشتی نهد قدم

بخشد شفا ز علت هستی طبیب را

هرکه خیزد بامداد از خواب و نبود در سرش

جز خیال خورد ازو آیین بیداری مجوی

وانکه شوید دست چون پای از سر بستر کشید

تا به خوان و سفره آرد دست، دست از وی بشوی

کیست دانی صوفی صافی ز رنگ تفرقه

آن که دارد رو به یکرنگی درین کاخ دو رنگ

نگسلد سر رشته سرش ز جانان گر بفرض

ره بر او گیرد ز یک سو شیر و دیگر سو پلنگ

از رنج کسی به گنج وصلت نرسید

وین طرفه که بی رنج کس آن گنج ندید

هرکس که دوید گور نگرفت به دشت

لیکن نگرفت گور جز آن کس که دوید

چون دلبر ما ز پرده رو ننماید

کس نتواند که پرده زو بگشاید

ور جمله جهان پرده شود باکی نیست

آنجا که پی جلوه جمال آراید

هر که گوید که به آن جان جهان نزدیکم

باشد آن دعوی نزدیکی او از دوری

وان که گوید که ازو دورم، آن دوری او

هست در پرتو نزدیکی او مستوری

عاشق که ز هجر دوست دادی خواهد

یا بر در وصلش ایستادی خواهد

ناکس تر ازو کس نبود در عالم

کز دوست بجز دوست مرادی خواهد

ای مهر که نیست چون تو عالم گردی

زین رهرویم ببخش راه آوردی

امروز که را دیدی کاندر ره عشق

بر رخ بودش گردی و در دل دردی

دارم دلکی که با هر اندیشه که داشت

جز یاد تو بر صفحه خاطر ننگاشت

یاد تو چنان فرو گرفتش که در او

گنجایی هیچ چیز دیگر نگذاشت

خواهی که به صوفیگری از خود برهی

باید که هوا و هوس از سر بنهی

وان چیز که داری به کف از کف بدهی

صد زخم بلا خوری و از جا نجهی

جوانمردی دو چیز است ای جوانمرد

به سویم گوش کن تا گویمت راست

یکی آن کز رفیقان درگذاری

اگر هر لحظه بینی صد کم و کاست

دویم آن کز تو ناید هیچگاهی

[...]

چو نان خشک نهد پیش خویش ناداری

که روح را دهد از خوان فقر پرورشی

به نان خورش چو شود طبعش آن زمان مایل

چو ذکر عافیتش نیست هیچ نان خورشی

گر درآید توانگری با تو

بهر روزی بدو مکن پیوند

ممسکی را کفیل خود مشمار

مدبری را خدای خود مپسند

جمع است خیرها همه در خانه و نیست

آن خانه را کلید بغیر از فروتنی

شرها بدین قیاس به یک خانه است جمع

وان را کلید نیست بجز مایی و منی

هان احتیاط کن که نلغزی ز راه خیر

[...]

گر کند جای به دل عشق جمال ازلت

چشم امید به حوران بهشتی ننهی

کی مسلم شودت عشق جمال ازلی

تا بر آفاق همه تهمت زشتی ننهی

اگر پرسی طمع راکت پدر کیست؟

بگوید: شک در اقدار الهی

و گر گویی که کارت چیست؟ گوید:

به محنتهای حرمان عمر کاهی