دل ز لعلش چو قوت بی‌حد یافت

در یکی لحظه رو به مقصد تافت

چو عفوت بی‌حد افتاده‌ست دریاهاست پنداری

که پیدا نیست قعرش پیش جامی جز به دشواری

زیور خود به مسیح ار دهد آن شوخ ملیح

مهر و مه بوسه زند بر لب و دندان مسیح

چو در ساغر ببیند درد باده

شود تایب ز تاج توبه ساده

بر دل از رنج طمع بار منه

طلب بی طمعی آخر به

هرگه که رسد به فارسی سوق سخن

رکنی دو ز شرع را به آن ترجمه کن

آمد آن سرو روان بیرون به پا گیسوکشان

شد مرا مربوط با هر موی او رگ‌های جان

شد نهان زابروی تو مه چو هلال اول شب

به دعا طالب مه گو بگشا گوشه لب

ابروی تو به صورت ظاهر چو بنگرم

ماه بلند مرتبه را یاد ناورم

از روی تو بر مصحف چون نور فتد ماها

از طره مشکینت خوانیم دراو طاها

سمنبر انجمن بین که نی سمن نه چمن

به روزگار تو دارد نشان ز هستی من

در زلف تو از راست سوی چپ کششی نیست

آری طرف راست گرفتن ز چپ اولی ست

می نماید شاخ ریحان ترت بر آفتاب

بین دل ما را که چون مانده‌ست ازین در پیچ و تاب

توبه در عشق یا ورع در می

جام جامی شکست وای به وی

از نقش شفا بسم دلا وصل حبیب

حاشا که خرم به نسیه درمان طبیب

گفت دانایی چو پرسیدم که قلب العبد این

از سر بینش که قلب العبد بین الاصبعین

هرکس که ازین جهان دلگیر بجست

از ننگ وزیر و منت میر برست

تخم ظلم شاه نافرمانی مردم بود

جو چو کاری حاصل آن کشته کی گندم بود

شاه آن باشد که روشن خاطر و بخرد بود

نیکوان را حال ازو نیکو، بدان را بد بود

مرا به دست چپ و راست چون خدا آراست

روا مدار که ماند چپم جدا از راست