از حباب آموز همت را که با صد احتیاج

خالی از دریا برون آرد سبوی خویش را

خضر نتواند به آب زندگی از ما خرید

منصب میرابی سرچشمه آیینه را

همه تن شانه صفت پنجه گیرا شده ام

به امیدی که فتد زلف تو در چنگ مرا

دانش آن راست مسلم که به تردستی شرم

گرد خجلت ز جبین پاک کند آینه را

چه حاجت است به می لعل سیررنگ ترا؟

نظر به پرتو خورشید نیست سنگ ترا

فزود تیرگی خاطر از ایاغ مرا

بنفشه گل کند از لاله چراغ مرا

در خوش قماشی از بر رو دست برده ام

باریک شو مشاهده کن تار و پود را

باغبان بیرون کن این گستاخ بادآورده را

خوش نمی‌آید به گل این های‌های عندلیب

عیش در زیر فلک با خاکساران مشکل است

شهد نتوان در میان خانه زنبور ریخت

روز محشر سرخ رویی از خدا دارم امید

نامه اعمال من صائب به مهر کربلاست

گرچه دست سرو کوتاه است از دامان گل

سرو بالایی که ما داریم سر تا پا گل است

آن که بی شیرازه دارد کهنه اوراق مرا

بارها شیرازه دیوان محشر کرده است

از رمیدن ها خیال چشم آن وحشی غزال

سینه تنگ مرا دامان محشر کرده است

نیست هر چند از لباس گل جدایی رنگ را

جامه گلرنگ بر اندام او زیبنده است

چشم خود را داده بود از آب حیوان خضر آب

تا غرور آیینه را از دست اسکندر گرفت

چاک در پیرهن یوسف عقل افکندن

چشمه کاری است که در دست زلیخای دل است

نیست سودی که زیانش نبود در دنبال

بار می بندم ازان شهر که بازاری نیست

به گرد دامن منزل کجا رسی صائب؟

چنین که عزم ترا پای سعی در بندست

شکسته رنگی من با طبیب در جنگ است

علاج دردسرم حسن صندلی رنگ است

تلاش بیهده ای می کند سر خورشید

ستاده (فتاده؟) است بلند، آستان حضرت دوست