ای پیکرم از مهر مهی ماه نوی

گر خرمن من بسوخت بروی بجوی

سیم زنخش در خم چوگان سیاه

افتاده چو گوئی و در آن گوی گوی

بی یار هزار باغ و گلشن بجوی

ور دست بود هزار دشمن بجوی

گفتم بنگر کز رخ گندم گونت

چون کاه شدم گفت که بر من بجوی

می آیم و در بروی من می بندی

می گریم و بر گریه من می خندی

پشتم چو کمان کردی و چون تیر مرا

در خویش کشیدی و بدور افکندی

شرطست دلا کز سر جان برخیزی

وز بند غم عشق بنان نگریزی

چون آب تو می رود ز نادیدن دوست

ای دیده بهر زه آب خود می ریزی

ای دیده زانوار تو موسی قبسی

وی یافته ز انفاس تو عیسی نفسی

روی تو ز بس نهانی و پیدائی

در دیده ی هر کسی و نادیده کسی

ای خواجه که سرمایه دین ودادی

داریم باقبال تو دائم شادی

با بنده بطرف باغ سوسن می کرد

از بندگی تو صد هزار آزادی

ای پیک مبارک ز کجا می آئی

گوئی ز دیار یار ما می آئی

وی هدهد میمون که پیام آوردی

آخر چه خبر گر ز سبا می آئی

ای بنده ی درگاه تو هر آزادی

هر ذرّه ی سنگی ز غمت فرهادی

وی در ره وحدت تو آدم خاکی

وز گلشن قدرت تو عیسی بادی

تا چند ز مهر مه آن غالیه موی

چون سایه روم در بدر و کوی بکوی

با نامه و خامه باز گفتم غم دل

این هم دو زبان آمدی و آن نیز دو روی

رفت آنک بباغ و راغ کردیمی جای

بودیم بهر پرده سرا پرده سرای

کان پای که پایمرد بودی ما را

زین دست ز دستش اوفتادم از پای

هر چند که در ملک فصاحت میری

چون شمع زبان مکش که در دم می ری

تا چند زنی لاف که میر سخنم

بر سبلت خویش تا نمیری میری

هر چند که ما را فلک بی سر و پای

یک روز نداد بر در مکنت جای

گر قافله ی آز بیک ره برسد

از درگه ما بانگ برآید که درآی

در حال من از نگاه ازین به نکنی

باید که کمان ابروان زه نکنی

زانرو که برنگ روی زردم ماند

دانم که تو خود نظر درین به نکنی

ای غرّه بفضل و خالی از دانائی

ما را بچه انکار کنی کز مائی

محمود کنم نام تو یاد محمود

زان رو که در اسهال نکو می آئی

ای حلقه که هم پای سر اندازانی

پیوسته می اندار رسن بازانی

هر چند که نیستت سرو پای پدید

گردنکش حلقه ی سرافرازانی

ای مشک تتار از سر زلفت تاری

در هر طرفی ز نرگست بیماری

بر عارضت آن خال سیه دانی چیست

زنگی بچه ئی نشسته در گلزاری

ای کرده خور از خجلت رخسار تو خوی

این ناز و کرشمه با حریفان تا کی

چشم خوش میگون تو مستی در خواب

لعل لب نوشین تو جامی پی می

آن موی میان که تا میان دارد موی

از مردم چشم من نهان دارد روی

گفتم سر زلف تو پراکنده چراست

گفتا که سخنهای پراکنده مگوی

در خانه دلم تنگ شد از تنهائی

رفتم بچمن چو بلبل شیدائی

چون دید مرا سرو، سری جنبانید

یعنی؛ به چه دل‌خوشی ببستان آئی؟!

ای شب مگر آن زلف سمن فرسائی

زینسان که شدی بر رخ او سودائی

وی چشمه ی خورشید مگر عین زری

زان روی که از سنگ برون می آئی