روزی که فلک از تو بریده‌ست مرا

کس با لب پر خنده ندیده‌ست مرا

چندان غم هجران تو بر دل دارم

من دانم و آن که آفریده‌ست مرا

زآن بادهٔ دیرینهٔ دهقان پرورد

در ده که تراز عمر نو خواهم کرد

مستم کن و بی خبر ز احوال جهان

تا سر جهان بگویمت ای سره مرد

با دوست نشین و باده و جام طلب

نوش از لب آن سرو گل‌اندام طلب

مجروح چو راحت جراحت طلبد

گو از سر نیش زین حجام طلب

در خوبی و دلبری بت من طاق است

بیچاره دلم به وصل او مشتاق است

نازک بدن و لاله رخ و سنگین دل

شیرین سخن و لطیف و سیمین ساق است

نوباوهٔ گلبن جوانی عشق است

سرمایهٔ عمر جاودانی عشق است

چون خضر گر آب زندگانی طلبی

سرچشمهٔ آب زندگانی عشق است

نه جان تو با سر الهی پرداخت

نه در طلب لایتناهی پرداخت

دردا که چنان به نقش مشغول شدی

کز نقش به نقاش نخواهی پرداخت

نام بت من که مه ز رویش خجل است

ده حرف ز نظم حافظ مرتحل است

اول ششم هجی و قلبش روشن

لیکن عجب آن که جمله اجزاش دل است

بردار دل از مادر دهر ای فرزند

با نصف اخیر شوهرش در پیوند

بی قلب ندانی که چنین نقادی

چون حافظ اگر شوی به رویش خرسند

تا حکم قضای آسمانی باشد

کار تو همیشه کامرانی باشد

جامی که ز دست یاد خود نوش کنی

سرمایهٔ عیش جاودانی باشد

با مردم نیک بد نمی‌باید بود

در سایهٔ دیو و دد نمی‌باید بود

مفتون معاش خود نمی‌باید بود

مغرور به فضل خود نمی‌باید بود

شیرین‌دهنان عهد به پایان نبرند

صاحب‌نظران ز عاشقی جان نبرند

معشوق چو بر مراد و رای تو بود

نام تو میان عشقباران نبرند

یاران چو به هم دست در آغوش کنید

این گردش چرخ را فراموش کنید

چون دور به من رسد نباشم بر جای

بر یاد من این دور مرا نوش کنید

عشق آتش غم در دل ویرانه نهاد

زنجیر بلا بر من دیوانه نهاد

بر من نگذشت هیچ نیکی و بدی

تا پای مبارک اندر آن خانه نهاد

ای هر نفسی نهاده بر کف ساغر

عیبی نبود ز دوستان یاد آور

ما را می لعل نیست جز در دیده

می را که تو در پیاله داری می‌خور

بنگر به چمن جمال فرخندهٔ گل

گه گریهٔ ابر بین و گه خندهٔ گل

سرو ار چه به آزادی خود می‌نازد

از راستیی که داشت شد بندهٔ گل

هرگز نکنم سوز تو ای شمع چگل

پیدا من اگر چه هست کار مشکل

دردی که من از عشق تو دارم حاصل

دل داند و من دانم و من دانم و دل

جانا چو شبی با تو به روز آوردم

گر بی تو دمی برآورم نامردم

از مرگ نترسم پس از این کآب حیات

از چشمهٔ نوش لب لعلت خوردم

من ترک تو ای نگار آسان ندهم

تا پیش زمرد خطت جان ندهم

یاقوت لبت که قوت جان است مرا

آن را به دو صد هزار مرجان ندهم

آن به که بجامِ باده دل شاد کنیم

وز نآمده و گذشته کم یاد کنیم

وین عاریتی روانِ زندانی را

یک لحظه ز بندِ عقل آزاد کنیم

ای آن که نهند مهر و ماه از تمکین

بر خاک جناب تو شب و روز جبین

با دست زبان و دل تنگم منشان

بر آتش انتظار و فارغ منشین