نه دیوان شعر است این ملک جامی

کشیدست خوانی برسم کریمان

ز الوان معنی در او هر چه خواهی

بیابی . مگر مدح و دم لئیمان

مولدم جام و رشحه قلمم

جرعه جام شیخ الأسلامی است

لاجرم در جریده ی اشعار

بدو معنی تخلصم جامی است

نه زهد آمد مرا مانع ز بزم عشرت اندیشان

غم خود دور میدارم ز بیم عشرت ایشان

بجایی کاطلس شاهان نشاید فرش ره حاشا

که راه قرب یابد دلق گرد آلود درویشان

ای شه تنک قبایان مه زرین کمران

سرور کج کلهان خسرو شیرین پسران

مرهم سینه بی کینه آشفته دلان

مردم دیده غمدیده ی صاحب نظران

تا کی افتم به رهت آه زنان، اشک فشان

[...]

ای سرو راستین که کله کج نهاده ای

وی تازه گل که پرده ز عارض گشاده ای؟

از جنس آب و خاک نه ای از چه گوهری؟

و ز نوع جن و انس نه ای از چه زاده ای؟

نازک تری ز برک سمن، ور نه گفتمی

[...]

مخور خون بهر روزی کاز کلاغی کم نه ای کاو را

توکل چون درست آمد برآمد از زمین نانش

خوش است قدر شناسی که چون خمیده سپهر

سهام حادثه را کرد عاقبت قوسی

گذشت شوکت محمود و در زمانه نماند

جز این فسانه که نشناخت قدر فردوسی

شنیده ای که معزی چه گفت با سنجر

چو ذکر جودت اشعار و منت صله رفت

مدیح من پی نشر مناقبی که تو راست

بشرق و غرب رفیق هزار قافله رفت

عطیه تو که وافی بجوع آز نبود

[...]

درون پر طمع جامی مزن دم

که بر طبع فلان ممسک کرم نیست

چو آید در میان میزان انصاف

طمع در خست از امساک کم نیست

بی تاب شد از تب ورق نسرینت

بی آب ز تبخاله لب شیرینت

تو خفته بسان چشم و من چون ابرو

با قد خمیده بر سر بالینت

می برم هنگامه میدانش ز پی

گوی سر تا سایم از چوگان وی

مادح اهل بیت در معنی

مدحت خویشتن کند یعنی

مؤمنم موقنم خدای شناس

وز خدایم بود امید و هراس

از کجی های اعتقادم پاک

[...]

کوهکن کآن بازی پرویز کرد

روی در شیرین شورانگیز کرد

دید شیرین سوی خود میل دلش

شد بحکم آنکه دانی مایلش

غیرت عشق آتش سوزان فروخت

[...]

کلاه زرفشان از فرق بنهاد

ز زرین بیضه خور زاغ شب زاد

کشید آنگه چنان پیراهن از فرق

که جیبش غرب مه شد دامنش شرق

ازار نیلگون بسته به تعجیل

[...]

ای ساقی جان فداک روحی

پرکن قدح از می صبوحی

زان می که با هل دل مباح است

روشن کن غره ی صباح است

تا حاضر صبحدم نشینیم

[...]

کمان گرد نی از پی و استخوان

کلاغش پی طعمه زاغ کمان

چنان از پا فکند امروزم آن رفتار و قامت هم

که فردا برنخیزم بلکه فردای قیامت هم

شاه را میل شد که باده خورد

باده با مهوشان ساده خورد

مجلس آراستند و می خوردند

می بآواز چنگ و نی خوردند

روی ساقی ز باده گل گل شد

[...]

لب دریاست چون لب دلبر

از برون سبزه وز درون گوهر

آن نه دریا که بود صد قلزم

صد چو طوفان نوح در وی گم

موج آن سر بر آسمان می سود

[...]

استخوان را اگر نشان کردی

تیر را مغز استخوان کردی