ما را تو به هر صفت که داری

دل کم نکند ز دوستداری

پنهان دارم راز تو ای دوست از آنک

تنگست جهان درو نگنجد غم تو

زن چو میغست و مرد چون ماهست

ماه را تیرگی ز میغ بود

بدترین مرد اندرین عالم

به بهین زنان دریغ بود

ای رفته ز من ترا چه افسون آرد؟

کاین فرقت تو ز چشم من خون آرد

آب جمال، جمله به جوی تو می رود

خورشید در جنیبت روی تو می رود

شب هست و شراب هست و چاکر تنهاست

برخیز و بیا که این چنین شب، شب ماست

بیا ای راحت جانم که تا جان بر تو افشانم

زمانی با تو بنشینم ز دل این جوش بنشانم

زلف ترا کار بدانجا رسید

کز خم او غم به ثریا رسید

در بر تو صبر به تعجیل تاخت

بر در تو عقل به سودا رسید

اکرام اهل الهوی من الکرم

و امه العشق اظرف الامم

و الله که اگر شوی چو ماه اندر میغ

کس باز نداردم ز روی تو به تیغ

بر عادت خود بزرگواری کردی

ما را به وصال خویش یاری کردی

که پازهر از زهر افزون شود

چو ز اندازه خویش بیرون شود

مدبر نکند کار به گفت عاقل

هرگز نشود به حیله مدبر، مقبل

دستی که ترا نخواهد آن دست ببر

خوانده عدل تو در همه آفاق

تخته های مکارم الاخلاق

بشامل عدله فی الارض ترعی

مع الاسد السوائم فی المسام

در افشان لاله در وی چون چراغی

ولیک از دود او بر جانش داغی

دلی را با دلی چون بر هم افتد

همی آوازه ای در عالم افتد

خوشا وقتا که باشد آن دو دل را

ولکن این چنین دل خود کم افتد

در جام وصل، باده اسباب خرمی

اوقات عیش و لذت ایام بی غمی

هم از نسیم دولت و اقبال، خوشدلی

هم با وصال دلبر خوشروی، همدمی

انواع نزهت و طرب و عیش بر فزون

[...]

تا رفت چنانکه فتنه را خواب از چشم

این بحر هزار چشمه را آب از چشم