فما بفقیر شام برقک فاقه

و لا فی بلاد انت صیبها محل

کلما سل من عزائمه

صارما ارعشت ید القدر

زان سوی چرخ، گرت نیست خبر

عزم راگو برو خبر باز آر

شکل درگاه رفیعش را دعا کرد آسمان

شکل او شد افضل الاشکال و هو المستدیر

رنگ رخسار ضمیرش را ثنا گفت آسمان

لون او شد احسن الالوان و هو المستنیر

از تاب جود او چو دل کوه خون گرفت

آوازه درفکند که یاقوت احمرم

در سلسله زمان موخر

بر هندسه جهان مقدم

ازین پس بادبان ابر در خون آشنا کردی

اگر حکم شهنشاهی فرو نگذاشتی لنگر

شدی طشت فلک پر خون ز حلق دشمنان شه

زمین چون گوی فصادان که درغلتد به خون اندر

در مصاف قضا به خون عدوش

تا به شمشیر بید گلگون باد

دست چنار بی زر هرگز برون نیاید

ابر اربه یاد دستش بارد ز آسمان نم

شود بینا به دیدار تو چشم اکمه نرگس

شود گویا به مدح تو زبان اخرس سوسن

در مدح تو هرچه بیش کوشم

اندیشه نمی شود مدور

عاجز شوم و فروگذارم

نیکو باشد سخن مقشر

ملک بر پادشه قرار گرفت

روزگار آخر اعتبار گرفت

بیخ اقبال باز نشو نمود

شاخ انصاف باز بار گرفت

مدتی ملک در تزلزل بود

[...]

اگر به چرخ بر از چرخ او نمونه کنند

نمونه ناطح انوار گردد و اجرام

تنش بخاید شاخ دو شاخه ناهید

زهش بمالد گوش دو گوشه بهرام

ز رشک او بخمد پشت صاحب خرچنگ

[...]

آن را که درین خلاف باشد

گو رو به مصاف شاه بنگر

تا مغز مخالفانش بیند

خرمن خرمن به کوه و گردر

ای یمین تو مشرب حاجات

وی یسار تو مکسب آمال

در بیانت، یتیمه فضلا

در بنانت، ولیمه افضال

ز انتصاف و ز انصاف او شگفتی نیست

ذوات مخلب اگر چینه حمام کند

سگان صید ورا چون قلاده نو باید

زیال شیر به روز شکار خام کند

جهان را باز دیگر شد نشان و صورت و سیما

به عدل شاه نام آور، جهان عدل شد پیدا

بر هر ذره ای که در جهانست

منت دارد هزار خروار

بی دفتر ملک او زمانه

از پشت شکم کند چو طومار

درم از کف او به نزع اندرست

شهادت از آنستش اندر دهان

خسروا ملک بر تو خرم باد

کل گیتی ترا مسلم باد

از تو آباد ظلم، ویران گشت

به تو بنیاد عدل، محکم باد

خطبه تعظیم یافت از نامت

[...]

کاریست چو خط او معما

حالیست چو زلف او مشوش

دیده همه پرخیال معشوق

سینه همه پرشرار آتش