ای که خواهان راحتی به جهان

دل خود را به دلبران مسپار

گر دل خود به دلبران دادی

بنشین، خون دل ز دیده ببار

هر که غالب گشت عقل وی به نفس

رتبهٔ او از ملک بالاتر است

وآنکه او را نفس غالب شد به عقل

در حقیقت، از جمادی کمتر است

چه خواهی از دل من، ای عجوزهٔ دنیا!

طلاق گفتمت از من دگر چه می‌خواهی

مرا که نیست خبر از جحیز و زینت تو

دگر ز جان من بی خبر، چه می‌خواهی

در جهان هر که با تو کرد بدی

در عوض کن به جای او نیکی

دست را حایل چراغ بدار

تا رهاند تو را ز تاریکی

گرچه از دردها در این عالم

سخت دردیست دزدی و حیزی

لیک دردی که بی علاج بود

در جهان پیری ست و بی چیزی

هر که را دختری ست در خانه

زود باید به شوهری دادش

ور ز دختر خیانتی سر زد

ندهد سود، داد و فریادش

ای که گویی غم زمانه مخور

تو چه دانی که از غم آزادی

گر یکی روز خورده بودی غم

از غمم سرزنش نمی دادی

حال عاشق، ز من چه می پرسی

ای که عاشق، نگشته ای روزی

در جهان، روزی ار شوی عاشق

از جهان، چشم خویش بردوزی

ای که داری چراغ مرده به دست

نیست عقلت به جهل نزدیکی

روغنی در چراغ خویش بریز

تارها سازدت ز تاریکی

اگر صد سال در این دار فانی

بمانی، عاقبت بایست مردن

چو می دانی که باید عاقبت مرد

چه حاصل، از غم بیهوده خوردن

این چند روز عمر، که هستی تو در جهان

هشیار باش، تا ندهی نام خود بباد

فردا کز این جهان، به جهلن دگر روی

کاری بکن که خلق، به خیرت کنند یاد

عجب آید مرا که می دانیم

عاقبت جای ماست زیر لحد

در حق هم، در این جهان ما را

نیست کاری، به غیر بخل و حسد

جهان ماند به خم رنگ ریزان

که هر ساعت از او رنگی بر آید

حذر کن از دل آزاری مبادا

که آهی از دل تنگی بر آید

گر مردگان ز زیر لحد سر بر آوردند

معلوم زندگان شود احوال حول قبر

شاید به حال خویش بگریند زار زار

بر زندگی خود نکنند از هراس صبر

روزه دارا مکن به ماه صیام!

خویش را از گرسنگی خسته

دهن خود مکن، به غیبت باز

تا نباشی، سگ دهن بسته

نظر به ظاهر مردم کن و زیاده مپرس

که این فلان به چه کار است و در چه احوال است

ز سر باطن مردم، خدا خبر دارد

زبان ما و تو در این مقال ها، لال است

هر که با تو بدی کند روزی

تو به پاداش او نکویی کن

با تو هر کس درشت خویی کرد

در مقابل، تو نرم خویی کن

گر کسی از تو غیبتی گوید

بر میاشوب و تند و تیز مشو

تو به پاداش او به مدحش کوش

راه این است، مرد باش و برو

هر که را باشد توکل بر خدا

کارهای مشکلش آسان شود

ور به کاری، بی توکل پا نهاد

لا جرم در کار خود حیران شود

کسی که جهلش غالب بود به عقل سلیم

میانهٔ حق و باطل، کجا گذارد فرق

ز خبث باطن خود دست بر نخواهد داشت

هزار مرتبه گراره اش نهند به فرق